Bruut
De vier heren van BRUUT! zijn nog relatief jong maar hebben een voorliefde voor vinyl. Ze zijn dan ook dolgelukkig dat hun albums FIRE en MAD PACK op 12" en singles SURF en JUMP op 7" vinyl zijn uitgebracht.
Persoonlijke verhalen over het begin van hun liefde voor vinyl lees je hieronder:
Maarten
De eerste keer dat ik een langspeelplaat hoorde, bleef ik logeren bij mijn grootouders. Mijn opa kon z'n geluk volgens mij niet op toen hij hoorde dat ik in een – zoals hij het noemde – 'jazz combo' zat. Ik was hooguit 12. Mijn grootvader vertelde me enthousiast: “Ik woonde vroeger tijdens m'n tijd bij het Utrechts corps tussen een klarinettist, een pianist en een bassist in. Soms zat ik gewoon in mijn kamer in stereo te luisteren hoe ze studeerden.” Hij vertelde in hetzelfde gesprek ook dat hij in één teug een hele fles bier naar binnen kon tikken.
Hij zette voor mij Duke Ellington's 'Caravan' op. “Luister hier maar eens naar”, zei m'n opa, terwijl hij naar de keuken liep om cola voor me te halen. Ik vond het wel leuk klinken, al had het niet zoveel groove als Michael Jackson – mijn collectie cassettetapes bestond destijds enkel en alleen uit Michael Jackson's albums.
“En? Wat vond je ervan?”, vroeg mijn opa toen hij terugkwam. “Ja, leuk.”, zei ik. Daarna constateerde m'n opa, volgens mij ietwat teleurgesteld, dat de platenspeler op 45 toeren had gestaan.
Nogmaals luisterden we samen naar Caravan. In de goede toonsoort.
Folkert
Mijn eerste gekochte plaat liet heel lang op zich wachten, maar vond ik uiteindelijk tijdens een tour in Canada. En meteen een voltreffer. Night Train, een te gekke plaat van Oscar Peterson, die ik al veel geluisterd had, maar dan digitaal.. Ik luisterde eigenlijk alles vanaf een cd of digitaal, totdat ik die plaat kocht. Mijn neef had nog wel een oude platenspeler staan, als die het nog deed, mocht ik hem wel hebben. Hij heeft het inderdaad maar even gedaan. Nu heb ik weer een andere, want Night Train is een supervette plaat, en op LP nog supervetter!
Felix
Toen ik jong was had ik alleen een tape-recorder op mijn kamer. Dus ging ik regelmatig naar de plaatselijke katholieke bibliotheek om cd's te lenen, die ik dan vervolgens op de stereo van mijn ouders op cassettebandje over ging spelen. Het waren goede tijden, liggend op de grond voor de stereo, wachtend tot de muziek er op stond. Soms zette ik ook over van cassettebandje naar cassettebandje - highspeed-dubbing was toen voor mij een geweldige technische uitvinding!
Later kreeg ik ook een cd-speler, maar tegelijkertijd ontdekte ik de platencollectie van mijn ouders. Die hadden uit vroegere tijden nog een heel goede Dual platenspeler in de woonkamer staan. Voornamelijk bestond hun collectie uit klassieke muziek, maar hier en daar zat er ook een jazzplaat tussen, maar voornamelijk klassiekers van de Beatles en Stevie Wonder. Dat vond ik toen te gek.
In de kelder kwam ik later een heel oude Dual platenspeler uit de jaren 60 tegen, die mijn moeder vroeger op haar studentenkamer had staan, en mocht hem op mijn kamer zetten. Ik draaide de popplaten van mijn ouders, maar ging nu ook op de jaarlijkse rommelmarkt van de plaatselijke katholieke bibliotheek op zoek naar LP's.
Echt jazz was er toen niet te halen, maar wel oude platen van Status Quo en Led Zeppelin. Die draaide ik toen letterlijk grijs. Veel later kwam ik er pas achter dat mijn platenspeler helemaal niet stereo kon afspelen, er was iets kapot in de bekabeling.
Dus ik zat jarenlang naar al die platen in mono te luisteren…
Thomas
Mijn eerste plaat vond ik bij m’n vader op zolder, tussen een pikante verzameling Snoecks-boeken die netjes was bijgehouden sinds 1973. Steamin’, van Miles Davis. Ik was een jaar of zeventien en ondanks dat er binnen de familie veel jazz gedraaid werd sloop het rond die tijd pas echt bij mij naar binnen.
Mijn vader, werkzaam als muziekbibliothecaris bij het MCO, verzamelde van alles. Van boeken tot LP's, speakers en pickups. Zo kreeg ik van hem ook mijn eerste platenspeler waarop ik Steamin' kon draaien. Deze gebruik ik vandaag de dag nog steeds en Steamin’ ligt er nog vaak op.
Sindsdien heb ik aardig wat platen verzameld, maar de financiën van een jazzmuzikant staan de echte verzamelwoede in de weg. Dat is waarschijnlijk maar goed ook.
Echter vond ik laatst bij de plaatselijke kringloop wel een exemplaar van Concert by the Sea van Errol Garner. De eerste Amerikaanse stereo persing, in goede staat. Voor 50 cent. Arme Errol.