PLAK - Maison Du Malheur

door Jeroen Mesker
Stel je voor, je neemt een plaat op en je wil wat. Dan zit er maar een ding op. Zoek een leuke bar uit, geef een puike show weg en het vinyl vliegt als zoete broodjes over de toonbank. Of niet maar je hebt in elk geval een leuke avond. Tenminste, als er een beetje volk op af komt dus je kan er maar beter voor zorgen dat de hele stad het te weten komt. Virtuele vriendjes vanaf je beeldschermpje uitnodigen is niet genoeg. Stervelingen van vlees en bloed moet je hebben, doorgewinterde nachtbrakers, muzikale veelplegers, platenbakkenjunks, noem ze maar op. De cafés van Amsterdam zitten er vol mee maar hoe krijg je ze op een donderdag rond middernacht met z'n allen voor het podium van Pacific Parc? Posters plakken. Of stickers. Of allebei.
Een poster maken is nog een hele kunst, dat kan je het beste overlaten aan iemand die vaker met dat bijltje hakt. Kiki is zo'n iemand. Binnen de kortste keren maakte ze een gigantisch schilderij met daarop alle kopstukken van Maison du Malheur, een drukkerij transformeerde het in een flinke stapel aanplakbiljetten en zelfklevers. Om de handel een beetje netjes van hier naar daar te slepen trok ik een koffer op maat achter de kast vandaan, gooide er een verdwaald nietapparaat in en haalde het pakket op. Ik kon aan de slag.
Aan de westkant van het centrum, randje Jordaan, zit sinds mensheugenis cafe Malou Melo, Home of the Blues, startpunt van mijn plakroute. Open tot heel laat dus het had net zo goed het eindpunt kunnen zijn maar je moet ergens beginnen. De barman is een bekende, dat scheelt. Geen toeval, dat blijkt gedurende deze omzwerving bijna overal zo te zijn. Het eerste postertje krijgt een plekkie bij de flipperkast, het eerste glas wordt geleegd en ik vergeet de eerste sticker op de wc achter te laten. Een fout die ik later elders ruimschoots goed zal maken. De buren hebben ook een bar waar je bier kan drinken, die pak ik gemakshalve even mee voordat ik de Soundgarden binnen wandel.
DJ Mappe draait hier zowaar de platen deze avond. Hij kijkt me aan van achter een gietijzeren hekje wat op een soortement van kerkmeubel is gemonteerd. Een hele grote vogel in een heel klein kooitje. Ik blijf niet lang maar dat is niet erg want de beste man is een van de twee DJ's op mijn eigen feestje volgende week.
Via bar disco dancing De Nieuwe Anita beland ik in de Checkpoint Charlie. Hier staat een beruchte posterplakker achter de tap. Deze man liet zelfs de houten deuren van de ingang van Paradiso niet met rust. Het pils is hier Duits dus dat is lekker. Tijdens de inname krijg ik nog wat gouden tips van de meester die mijn postertje met zo'n hoeveelheid dubbelzijdig tape op een muur plakt dat ie er over vijf jaar waarschijnlijk nog hangt.
Ik rammel met mijn fietsje dwars door de stad richting huis. Snel nog even een pitstop bij Belgique, een klein cafeetje waar de draaitafels zo ongeveer twee centimeter van de spoelbak staan. De sigarettenautomaat is een mooi doelwit. In cafe Pollux is nog een jamsessie, ik kom niet in actie want ik heb tijdelijk een andere missie. Dit keer is het toilet de enige optie, daar zijn die stickers voor. Ik knijp er tussen uit met mijn koffertje en mijn nietmachine. Thuis wacht de testpersing. Met van die blanco labels.