STUDIO - Benny Sings
Voor mijn laatste plaat „STUDIO” hield ik zo nu en dan een sample dag. Dan ging ik naar de Nieuwmarkt, bij mij om de hoek, en haalde ik voor 10 euro tweedehands platen, om ze vervolgens in de studio te gaan luisteren, op zoek naar bruikbare drumsounds, akkoordenloops, geluiden etc. En daarmee een nummer op te bouwen.
Heb je daarbij echt vinyl nodig? Waarom niet op zoek op het internet naar audio, en vanuit daar werken? Ik weet vrijwel zeker dat je met goeie digitale audio van oude opnames precies dezelfde geluidskwaliteit kan bereiken. Het internet heeft meer aanbod. Het in de computer krijgen van het geluid is makkelijker. Door het nummer heen browsen gaat beter. En toch zal je mij dat zelden zien doen.
Of vinyl daadwerkelijk beter klinkt dan digitaal weet volgens mij niemand echt. Je weet nooit echt waarom een eindproduct zo verschrikkelijk mooi klinkt, of juist ontzettend de plank misslaat. Het ligt altijd aan een combinatie van factoren, waardoor het moeilijk te voorspellen is hoe je iets goed kan laten klinken. Er zijn vaak genoeg middelmatige bands geweest, die hun muziek op vinyl hebben laten persen, in de hoop daarmee de muziek warmer of authentieker te krijgen. Zonder resultaat. Kutmuziek op vinyl blijft kutmuziek.
Maar toch blijft vinyl aantrekken, zelfs voor iemand als ik, die niet kan geloven dat vinyl daadwerkelijk „beter” is dan andere geluidsdragers.
Het hele ritueel op zo’n sample-dag draagt ook bij aan inspiratie. Inspiratie is voor een groot deel het geloof dat je iets moois gaat maken, en dat geloof wordt gesterkt als je je omgeven voelt door schoonheid en romantiek. En dat geeft vinyl in de vorm van: nostalgie.
Ja ja, nostalgie, dé driving force achter alle popcultuur van de afgelopen 30 a 40 jaar.
Je hoort het niet aan mijn muziek, maar ik ben zelf geen voorstander van nostalgie. Ik wil het liefst van het nu iets romantisch maken, en niet krampachtig vervlogen tijden idealiseren, en herleven.
Het verromantiseren van mp3’s en iPhone filmpjes geeft mij een grotere kick dan de zoveelste analoge camera.
Maar toch, vinyl, het blijft iets hebben. Na zo’n sample-dag heb ik niet altijd goeie muziek. Maar wel altijd iets wat ontzettend goed klinkt. Meer dan wanneer ik bijvoorbeeld een cd heb gebruikt als basis. Ligt dat aan de plaatkraak? Ligt het aan de soepele naald, die het geluid diepte geeft? Ligt het aan de beperkingen die je jezelf geeft met de onhandige platenspeler? Wie zal het zeggen? Ik denk dat je daar lang over kan praten, maar degene die hier een definitief antwoord op heeft, liegt. Net als liefde en kunst zullen we bij vinyl ook nooit achter de werkelijk waarheid komen. Dus laten we genieten van het ongewisse, en nog eens een heerlijk ouderwets plaatje opzetten.