5X Favoriet Vinyl – Willem Venema
Kleren maken misschien de man, maar je komt ook veel over iemand te weten door zijn of haar muzieksmaak te analyseren. Daarom presenteren we op deze plek elke vrijdag een boeiend persoon die over vijf van zijn of haar favoriete platen vertelt.
Vijf platen kiezen uit zijn riante collectie van 30.000 stuks, is voor Willem Venema als ‘kiezen wie van onze kinderen we het eerst executeren’. Een ‘redelijk criminele opdracht’ dus. Maar Venema, onder meer mede-oprichter van Pandora’s Music Box, Ein Abend In Wien, Lowlands en boekingsbureau Double Vee, heeft voorzichtig het criterium ‘meest gedraaid’ aangehouden en zo is het toch gelukt!
1. Beach Boys - Holland (1973)
“Op dit album staat geen enkel nummer dat niet deugt, of het moet al dat singletje zijn dat er vroeger bij zat, met die Rattenvanger Van Hamelen-flauwekul (bonus-EP Mount Vernon And Fairway (A Fairy Tale)), maar die tellen we maar niet mee. Het is ook een plaat die je in alle situaties kunt draaien. Een briljant stukje popmuziek. Over de nummers van de Beach Boys kan je niets slechts bedenken. Die jongens zelf waren misschien rechtse rakkers en ook wel gestoord, maar goed, het zijn toch The Beatles van Amerika.”
2. Q65 - Revolution (1966)
“Ik denk de tweede LP die ik in mijn bezit kreeg. Deels betaald van mijn bij elkaar gespaarde verjaardagsgeld. Ik heb deze plaat al zo’n tweeduizend keer gedraaid. Hij is net weer op vinyl uitgebracht en behoort tot het standaardpakket van iedere platenverzamelaar. De nummers zijn bluescovers, maar dermate geïnterpreteerd dat het klinkt alsof Q65 ze zelf heeft geschreven. Dat dacht ik destijds wel. Een stukje Nederlandse erfenis.”
3. Crosby, Stills, Nash & Young - Déjà Vu (1970)
“Almost Cut My Hair kan zonder enig probleem in mijn single top 10. Het is zo’n sterk nummer dat ik er in totaal wel zes of zeven versies van heb op vinyl en cd. Veel mensen denken dat Neil Young-het heeft geschreven, maar Crosby, de grootste deugniet van het stel, heeft het bedacht. Voor mij is Crosby het meest aansprekende brein achter deze tijdelijke topformatie. Vooral zijn redelijk virtuoze gitaarspel - waar Young zich niet aan kan meten - in combinatie met het toetsenwerk op zijn eigen nummers is subliem.”
4. Ferre Grignard - Ferre Grignard (12837 Philips, 1967)
“Een van de allereerste concerten die ik per se zelf wilde organiseren was voor de Belgische songwriter Ferre Grignard. Die man viel op geen enkele manier tegen: een gestoorde dronkaard en half gare kunstenaar. Covers van andere artiesten wist hij zich eigen te maken. Ik vond die man een geweldige provocateur die veel meer durfde dan andere artiesten uit zijn tijd. De rest van zijn albums zijn een stuk experimenteler en daardoor minder populair, maar ook interessant.”
5. Eric Burdon And War - The Black Man’s Burdon (1970)
“Een van de eerste ‘mixed bands’, waarbij Eric Burdon, zanger van The Animals, zwarte artiesten met blanke artiesten liet samenwerken. Er staan briljante nummers op. Best psychedelisch ook. Je kunt wel merken dat Burdon in die periode niet vrij van drugs was. Ook dit album heb ik enorm vaak beluisterd en ik heb zelfs eens iemand in een platenzaak op het hart gedrukt dat hij de dubbel-LP moest nemen en niet de enkele LP die hij wilde aanschaffen. Ik heb alle persingen die er bestaan verzameld. Daar kun je een hele kast mee vol krijgen. Überhaupt met The Animals. Ik heb meer dan tweehonderd releases van de band.”
