DeWolff – Roux-Ga-Roux
Door Dennis Dekker
De weerwolf kijkt me aan. Zijn ogen spieden scherp. Ik ontwijk die doordringende blik. Want ik ben afgeleid door de twee naakte dames op de hoes. Maar dat duurt slechts een paar secondes. Niet lang daarna dwalen mijn gedachtes af. Ik word 51 minuten lang de psychedelische wereld van DeWolff ingezogen. Wát een muzikaliteit, wát een trip.
Roux-Ga-Roux (Frans voor weerwolf) is het zesde studioalbum van DeWolff. Vorig jaar nog brachten ze de geweldige dubbelaar Live & Outta Sight uit, maar driekwart jaar later is er al weer nieuw werk.
In het 8-jarig bestaan heeft dit muziektrio al meerdere segmenten van de zompige bluesrock verkend. Ja, het was vaak psychedelisch, ja de nummers waren veelal ook lekker lang en ja Led Zeppelin en Deep Purple waren grote namen die meerdere malen ter vergelijking genoemd werden. Terecht ook. De fameuze gitaarklanken van Pablo van der Poel klinken steevast geweldig en die zwierige Hammond-klanken van Robin Piso zijn in Nederland bijna niet te evenaren. Om over de gortdroge drumklappen van Luka van der Poel nog maar te zwijgen. Op plaat, maar ook live; ze geven altijd alles.
Toch klinkt DeWolff anno 2016 meer dan ooit ook als southern rootsrock band. De naam die bij mij steeds boven komt drijven als ik naar deze plaat luister? The Black Crowes. Neem alleen Pablo’s stem als voorbeeld. Die houdt meer dan ooit het midden tussen Chris Robinson en een (loepzuiver zingende variant van) Axl Rose.
Het jonge trio met verraderlijk veel ervaring (ze zijn nog slechts 21, 24 en 25 jaar) namen dit album afgelopen zomer op in Utrecht. Niet in Amerika, zoals de vorige studioplaat Grand Southern Electric, maar ‘gewoon’ in hun woonplaats. In hun eigen zogenaamde Electrosaurus Southern Sound Studio, langs de gracht aldaar. Zelf opgenomen, met eigen kennis uitgedacht. Die producers-knowhow is na al die ervaringen in andere studio’s enorm gegroeid. Dat is te merken. Het geluid van de plaat klinkt geweldig. Authentiek, warm, zwoel. In die DeWolff-studio bevindt zich namelijk enkel analoge apparatuur. En daar snijdt het mes aan twee kanten: enerzijds wordt de muziek steeds beter, anderzijds wordt de kijk op opnemen geperfectioneerd. Alleen de mastering is elders gedaan. Dat aspect nam Jim DeMain (onder andere bekend van zijn werk voor John Hiatt, Lambchop en Billy Joe Shaver) uit Nashville voor zijn rekening.
De muziek op dit album? Tja, die is wederom fantastisch. De opener, tevens titeltrack, versmelt na een minuutje in een te gek dampende tweede song Black Cat Woman. Het gitaarritme is bijna funky, de zanglijn pure soul en halverwege shuffelen de Stones langs. Uiteindelijk gaat het ritme met een phasergeluid en veel stereo-effecten weer terug naar waar het mee begon. Geniaal gevonden.
Sugar Moon is tevens soulvol, het echootje achter de stem van Pablo verraadt een Zeppelinbenadering. Op een goed moment wordt een heerlijk mantra ingezet die ineens weer terughopt naar het gloedvolle intro.
Verrassing volgt op verrassing. What’s The Measure Of A Man? Bijvoorbeeld, verzandt na een minuut of 5 in een geweldige jam. Ook Easy Money kent diverse verschillende tempowisselingen. En Lucid had maar zo op The Southern Harmony And Musical Companion kunnen staan. Stick It To The Man heeft dan misschien relatief weinig Hammondgeluid, er komt wel een prachtige prominente pianopartij voor in de plaats. Ondanks dat gegeven doet het nummer denken aan The Doors.
Tired Of Loving You start lekker sfeervol en rustig. Een Deep Purple-achtige insteek van werken. Love Dimension heeft door het koor juist weer een soulbenadering. Aan het eind klinkt terecht applaus. Slotstuk Toux-Da-Loux is vakkundig aaneen gelijmd met voorganger Love Dimension. Daardoor lijkt het net één take te zijn. In de laatste minuten van dit album is er overigens vooral een glansrol weggelegd voor Luka van der Poel. Met een geweldige solo waar John Bonham z’n hoed voor af zou nemen, beëindigt hij een te gek album.
Belangrijke extra conclusie? De mannen van DeWolff zijn anno 2016, mede door de diverse nummers en hun eigen productionele vaardigheden, bovenal ook wel heel erg herkenbaar DeWolff geworden.
Over het vinyl
Als altijd is het artwork geweldig. De hallucinerende tekening van de weerwolf die opgebouwd is uit een bos, naast de twee eerder benoemde bevallige dames, het prachtig getekende skelet op de achterkant, de sierlijke letters, blaadjes, franjes en tierelantijntjes, het ziet er vooral op groot vinylformaat allemaal zeer fraai uit. De 180 grams-dubbelaar kent overigens nog een extra verrassing. Kant D toont een ets van de band. Een totaalproduct dat erg smaakvol gemaakt is.
DeWolff – Roux-Ga-Roux (Electrosaurus Records/Suburban Records)