Iggy Pop – Post Pop Depression
Op papier is het alvast een geweldige combinatie. De eerlijke, onvervalste punkattitude van Iggy Pop, gecombineerd met hoekige, roestige gitaarriffs van Josh Homme (Queens of the Stone Age) en animal-achtige drumpartijen van Matt Helders (Arctic Monkeys). En wat blijkt na beluistering? Qua muziek is er maar bar weinig mis met Pops laatste langspeler Post Pop Depression.
Door Dennis Dekker
De meest recente soloplaat van de godfather of punk (z’n zeventiende) draagt dan misschien wel zijn naam, het is toch voornamelijk ook een samenwerking met de frontman van Queens Of The Stone Age. Samen ongedwongen jammen, geen enkel vastomlijnd plan, laat staan een verplichting tot een te maken album. Maar zie eens waar een dergelijke insteek toe kan lijden. Nadat ze eens telefonisch contact hadden, stuurde Pop een reeks teksten naar Homme en die voedde vervolgens Pops mailbox. Dat contact bleek voor beide heren zo naar wens, dat ze de studio van Homme in gingen.
Die paar weekjes in de Joshua Tree Desert en in Burbank (begin 2015) blijken gevaarlijk productief. Naast Homme en Helders werkte ook Dean Fertita (The Dead Weather, QOTSA) mee. Homme produceerde het album en de in your face-mix werd verzorgd door Mark Rankin (die ooit in de band Gun zat, maar vervolgens als producer/mixer werkte voor QOTSA, Adele en Florence and the Machine).
Post Pop Depression (de plaat is overigens zo genoemd omdat Josh, Matt en Dean het 68-jarige icoon zo mistten na de opnames) schiet qua stijlen alle kanten op. Sterker: Pop heeft zich op een solowerk bijna nog nooit zo divers gepresenteerd. Pop zelf meldt hierover: ‘I wanted to be free. To be free, I needed to forget. To forget, I needed music.’ Hij wilde naar eigen zeggen uit z’n comfort zone treden met dit project. Ik dacht eerlijk gezegd sowieso niet dat meneer James Osterberg die had, maar je kunt in ieder geval met zekerheid zeggen dat deze samenwerking een erg diverse en geslaagde plaat heeft opgeleverd.
Even een greep doen uit het muzikale aanbod? De galmende opener Break Into Your Heart wordt prachtig donker, duister en breekbaar gezongen. De te gekke eerste hitsingle Gardenia (hallo Bowie-koortjes!) is verslavend, het 6 minuten klokkende Sunday is misschien wel het tofste (wow! dat slepende klassieke eindstuk is echt verslavend) en tevens meest swingende nummer van de plaat. Al is de tekstregel ‘Got all I need and it’s killing me. And You’ minder vrolijk dan je op basis van de muziek zou verwachten. De dood is op dit album sowieso een belangwekkend onderwerp op dit album, als je naar de teksten luistert.
German Days trapt af met een knotsgekke QOTSA-riff en ook ‘t technische drumwerk van Helders komt fantastisch uit. Na een aantal secondes wordt die riff trouwens zeer abrupt ingewisseld voor een broeierige driekwartmaat. Het rustige, toegankelijke Chocolate Drops had op Brick By Brick kunnen staan en het lange slotstuk van de plaat (Paraguay) is eveneens één van de meest geslaagde nummers van dit album. Terwijl het themaatje redelijk simpel klinkt, is de impact groot. En als de dreigende koorzang aan het eind terugkomt (‘Wild animals, they do. Never wonder why, just do, what they goddamn do’) en daar steeds venijniger een gitaar overheen giert, dan komt de climax met de tekstsnede ‘I’m gonna heal myself nog’ wel aan.
Het lijkt, zoals Iggy al op verschillende plekken verkondigde, écht zijn laatste album te zijn. Maar dan moet er tegelijkertijd wel bij gezegd worden dat Homme’s bijdrage er voor heeft gezorgd dat dit Pops beste plaat is sinds American Ceasar.
Over het vinyl:
Het vinyl van Post Pop Depression is verkrijgbaar in twee uitvoeringen. Allereerst is daar de standaard uitvoering met tekstblad. Maar er is ook een gatefold-uitvoering verkrijgbaar met uitgebreid boekwerk waarin vele foto’s te zien zijn en waar de bandleden handgeschreven teksten aan toegevoegd hebben.
A
Break Into Your Heart
Gardenia
American Valhalla
In The Lobby
Sunday
B
Vulture
German Days
Chocolate Drops
Paraguay
Iggy Pop – Post Pop Depression (Caroline Benelux)