Janne Schra - Ponzo
Door Patrick Lamberts
Janne Schra werd onlangs gevraagd om mee te doen aan The Voice Of Holland (TVOH), de televisieshow die nog altijd naarstig op jacht is naar zangtalent. An sich dus niet raar dat de organisatie bij Schra aanklopt, want talent heeft ze. Ietwat pijnlijk is het wel, want met dat talent heeft Janne Schra al een fanbase opgebouwd waar de gemiddelde TVOH-deelnemer alleen maar van kan dromen. Van 2001 tot 2010 speelde ze met Room Eleven en vervolgens startte ze een solocarrière, eerst onder de noemer Schradinova en sinds 2012 als Janne Schra. Het nieuws dat door de landelijke media werd opgepikt heeft voor beide partijen echter meer goeds (publiciteit) opgeleverd dan kwaad geschied. Zie hier: Schra staat pardoes met haar nieuwe solo-LP Ponzo op nummer 1 in de Vinyl50. Die positie enkel aan RTL Boulevard-achtig nieuws toe te dichten is het talent van Schra niet op waarde schatten. Want op Ponzo horen we een zangeres met een zalvende stem die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. De lieflijke jazzpop van Room Eleven heeft ze ruim achter zich gelaten. De zangeres verkent steeds meer een eigen terrein. Eentje waar ruimte is voor melancholie, uptempo werk, klassieke invloeden en moderne geluiden. Ja, ze is solo gegaan, maar alleen doet ze het niet. Vooral de invloedrijke rol van haar partner Torre Florim, bekend van De Staat, valt niet te ontkennen. De staccato beats, de plukkerige gitaarloopjes en de wat meer schurende en stoere productie van deze LP is grotendeels aan hem te danken. Dat er geen sprankje van onwennigheid is te horen, komt door het feit dat Schra en Florim de complete plaat in hun huiskamer opnamen. Er is dus ook de tijd voor genomen, en dat hoor je terug in het diverse palet op Ponzo. De stem van Schra is de verbindende factor en gaat van lieflijk hoog naar hemels hijgend, naar kattig knauwend. Met een lengte van nog geen veertig minuten is de LP wat aan de korte kant, maar die tijd wordt goed benut. Op de strak vormgegeven hoes met geel als overheersende kleur zien we Schra vastgelegd in een vrije-val-pose. De insteekhoes is voorzien van de teksten, die gaan over persoonlijke ervaringen (“The older I get the less I seem to know”) en algemene kwesties (“Leaders without tribes they have no power”) zijn over het algemeen wereldbeschouwend en soms relativerend. Achterop de hoes staat de tracklist (12 nummers) over een foto van een lege fabriekshal waarin Schra lijkt te zweven of van de grond af lijkt te komen. Symbolisch voor haar carrière, die steeds meer een vaste vorm aanneemt. Welke kandidaat van The Voice doet haar dat na?
