Jeff Buckley – You And I

Je zal er maar bij geweest zijn. Met je fotocamera. Toen de artiest net zijn contract bij Columbia had getekend en in november 1993 enkele demo’s opnam. Een muzikaal genie, dat hoorde je meteen. Met z’n priemende, doch gevoelige blik in zijn ogen. Tja, dat alles was zelfs op zo’n platte Kodakafdruk te zien is. Fotograaf Kevin Westenberg was de gelukkige, zo blijkt wanneer je de recent verschenen plaat You And I bekijkt. Het is een illustere verzameling nummers van een artiest die aan de vooravond van wereldwijde roem staat.

Door Dennis Dekker

Okay. Na enig speurwerk op het internet, blijkt dat deze inleiding niet helemaal waar is. Fotograaf Westenberg die in die jaren zijn wereldfaam vergaarde, fotografeerde Buckley eigenlijk pas een paar maanden later. Toen het geweldige debuut Grace daadwerkelijk uitgekomen was. Toen Buckley’s rap gegroeide faam hem al zeer snel naar Europa bracht. Ergens in maart 1994 maakte de Londense fotograaf deze coverfoto van You And I op Britse grond.
Dat neemt niet weg dat Buckely’s blik boekdelen spreekt. Die zal pal na de reeks demo-opnames You And I dus niet anders geweest zijn. Het is de blik van een man die blij lijkt met de aandacht voor zijn muziek. Het is de blik van een man die zijn luisteraars zelfs stuk voor stuk persoonlijk wil aanspreken. You And I, dus.

Ruw, zonder edits of extra lagen
Daarover gesproken; de vele covers op dit album zijn erg intiem opgenomen. Ruw ook, zonder edits of extra lagen. Live, stripped down to the bone, zogezegd. Soms klinken de covers bijna onherkenbaar, maar zijn oh, zo mooi. Dylans Just Like A Woman heeft een geweldig Buckley-sausje gekregen. Een prachtige opener. Ook het verrassende Everyday People van Sly & The Family Stone en het door Ray Charles bekend geworden Don’t Let The Sun Catch You Cryin’ (geschreven door J. Greene) klinken te gek.
De vraag rijst dus al gauw: veranderde alles van Buckley dan in muzikaal goud? Of ging het ook wel eens mis tijdens deze eerste Columbia-opnames? Ja, eerlijkheidshalve wel. Zo is de The Boy With The Thorn In His Side (van The Smiths) wat mij betreft niet meer dan een ondermaatse cover, lijkt de slide in de traditional Poor Boy Long Way From Home ietwat slordig en komt Night Flight van Led Zeppelin voor mijn gevoel ook niet helemaal top uit de verf.
Maar dat is ook weer niet zo erg. Er staan veel meer geweldige stukken op, waardoor je die paar mindere broeders snel vergeten bent. De eerste opgenomen versie van Grace bijvoorbeeld brengt onherroepelijk kippenvel. Ook het met een lange uitleg verweven tokkelstuk Dream Of You And I is top. Later verscheen die aanzet naar een nieuw nummer overigens als You And I op zijn postume album Sketches For My Sweetheart The Drunk.
Die andere cover van The Smiths I Know It’s Over is dan wel weer zeer overtuigend uitgevoerd. Ook de hartverscheurende uitvoering van Calling You (Bob Telsons nummer dat Jevetta Steele zong voor de film Bagdad Café) toont Buckleys talent in secondes. Hij grijpt je bij de strot, je wordt bijna persoonlijk aangesproken en bent er welhaast letterlijk bij daar in die studio. You And I, zeg maar…

Over het vinyl
De nummers zijn verdeeld over twee 180 gramsplaten, de hoes is uitvouwbaar, binnenin is de nodige extra informatie te lezen over de nummers. Deze interessante liner notes zijn geschreven door Mary Guibert, inderdaad de moeder van Buckley. Grote vraag: is haar muzikale erfenis nog groter? Hoop doet leven. Muzikaal leven…