Kamasi Washington - The Epic
Door Harry Prenger
Jazz. Niet veel meer dan een schuchter waakvlammetje dat gevaar liep ieder moment te doven. Na lang zoeken hooguit nog te vinden met een vergrootglas. En als je het eindelijk vond sloeg het van schrik spontaan aan het kruisbestuiven. Voorteken: er zat steeds minder jazz in het North Sea Jazz Festival. Net op het moment dat de muziek een niche dreigde te worden voor een select groepje fijnproevers en diehards, staat Kamasi Washington op. Sinds het verschijnen van het album The Epic wordt zijn naam met ontzag uitgesproken.
Niet alleen door jazzliefhebbers. De reputatie van de saxofonist schemerde al een poosje aan de pophorizon. Washington speelde mee op de aanstormende klassiekers To Pimp A Butterfly van Kendrick Lamar en You're Dead! van Flying Lotus (Steven Ellison, achterneef van Alice Coltrane). The Epic is precies wat de titel belooft. Op een album dat onderverdeeld is in drie thematische hoofdstukken barst het van de jazz zoals we die lang niet meer gehoord hebben. Weliswaar reikt Washington geen vernieuwing aan, maar zijn blik op de aloude muzieksoort is veel meer dan een teruggrijpen naar het bloeitijdperk, naar de jaren zestig en pakweg het eerste deel van de jaren zeventig.
Als we soortgelijke albums erbij nemen, bevindt The Epic zich ergens tussen Pharoah Sanders' Thembi (1971), Freddie Hubbard's Sing Me A Song Of Songmy (1971) en Attica Blues (1972) van Archie Shepp. Ook de spirituele kant van saxofonist Albert Ayler hoor je terug. Washington is dus evenmin vies van het grote gebaar, waarin (koor)zang, strijkers en andere, zeker voor jazz, tamelijk onverwachte invalshoeken worden gebruikt. Zo horen we in Malcolm's Theme de stem van Malcolm X, strijder voor gelijke burgerrechten voor Afro-Amerikanen, gevolgd door een uitvoering van Claude Debussy's Clair De Lune.
De manier waarop The Epic tot stand kwam is eveneens apart. Met bevriende muzikanten wilde Washington, zoon van muzikale ouders, in een maand tijd zoveel mogelijk muziek opnemen. Liefst 190 composities werden vervolgens bewerkt en teruggebracht tot de 17 werken op The Epic. Lange stukken in de jazz zijn meestal gebaseerd op improvisaties; Washington zoekt muzikale vergezichten door middel van composities. Je ben er als luisteraar getuige van hoe hij de tijd neemt ze uit te werken, met veel gevoel voor melodie en harmonieuze instrumentaties. Dat tussen de weelderig swingende jazz bij vlagen soul, funk en fusion doorklinkt, maakt van The Epic des te meer een bijzondere luisterbelevenis. Voor de generatie die de jazz (her)ontdekt, gaat dit album ongetwijfeld uitgroeien tot heuse mijlpaal.
Over het vinyl:
De vinylversie bestaat uit drie lp's in afzonderlijke hoezen, gestoken in een kartonnen slipcasebox. Daarin bevinden zich verder nog twee bijlagen. Qua vormgeving is de complete verpakking vrij sober; verwacht geen uitbundig luxedesign. Maar de meest prangende vraag die vinylliefhebbers zich stelden naar aanleiding van de drie uur durende, bijna een half jaar eerder verscheen cd, was of The Epic ook over de volledige lengte van de platen is geperst. Een lp kent normaal gesproken immers een tijdsduur van veertig à vijftig minuten. Welnu, alle stukken van de cd staan ook op de vinylset. De platenmaatschappij heeft het lengteprobleem opgelost door de composities in een andere volgorde te plaatsen. Ondanks dat elke lp hierdoor beduidend langer duurt dan gebruikelijk, kant vier en zes zelfs een half uur (!), is dit niet ten koste gegaan van de fraaie opname- en geluidskwaliteit.
Kamasi Washington - The Epic (Brainfeeder/PIAS)