Monomyth – Exo

Exo is een Grieks voorvoegsel. Voor? Wel raar wanneer je bedenkt dat de Haagse band Monomyth juist de laatste plaat van een drieluik zo genoemd heeft. Na hun titelloze debuut en de tweede plaat Further, volgt binnen drie jaar dus ‘het voorvoegsel’. Dat blijkt meer nog dan de eerste platen een eigenzinnig en bovenal zeer divers caleidoscopisch werk te zijn. Exo wordt hierdoor misschien wel een tijdelijk voorvoegsel van de desbetreffende luisteraar.

Door Dennis Dekker

Vijf nummers in ruim 44 minuten, voor de liefhebber van instrumentale triprock is een dergelijk tijdspanne bijna een essentiële voorwaarde. Lange nummers, veel opbouw, veel sfeer en genieten maar. En wat blijkt na drie kwartier? Je doet weinig anders dan genieten. Je blijft er naar luisteren, je waant je in een reis door een muziekwereld die niet met het dagelijks bestaan te maken heeft. De muziek is leidend.
Exo blijkt inderdaad letterlijk te verworden tot het voorvoegsel van de luisteraar. Waardoor dat zoal komt? Welnu, het eerste nummer Uncharted is een voortvloeisel van al het moois dat we al kenden van Monomyth (band is vernoemd naar de theorie bedacht door Joseph Campbell die de schematische weergave van avontuur uitlegt). Het nummer heeft zo’n kristalhelder, klaterend (lees: regen die transformeert in iele keyboardtonen) intro van 4 minuten. Dan volgt een stuwende ritmesectie die het tempo ietwat opvoert, cleane notenregens van gitaren worden aaneengeregen met synthesizers. En daarna, na nog eens 2 minuten zakt het nummer ineen zonder een moment saai te worden. De luisteraar geniet vervolgens met volle teugen van dat sologitaartje dat er na ruim 7 minuten aan toegevoegd wordt. Na een minuutje of 9 zijn we qua sfeer plotsklaps op kant B van Pink Floyds illustere album Meddle beland. Weer een minuutje later transformeert dat nummer (Echoes) heel eventjes naar een ander Floyd-nummer (Set The Controls For The Heart Of The Sun). En op exact 10.32 is daar die langverwachte en gehoopte uitbarsting. Gierend gitaarnoten, ontsporende drumritmes, een ejaculatie van instrumentale rock van de bovenste plank.

Natuurlijk zijn bands als Motorpsycho vast ook van grote invloed op deze band geweest. Toch moet ik eveneens erg denken aan de Nederlandse formatie I$I$ rondom Hans Brussee en Jan Paul Hoek die eind jaren negentig erg populair was bij een select publiek. Leuk om te ervaren? Monomyth combineert daarbij de intensiteit van Insence (de band waar bassist Selwyn Slop eerst in zat), met de stoner en de psychedelica van 35007 (daar waar drummer Sander Evers ooit in zat) en het onlangs opnieuw in het leven gebrachte Gomer Pyle (waar laatstgenoemde ooit eveneens in vertoefde). Maar pas op: vlak de rol van bandleden Peter van der Meer (keyboards, gitaar), Thomas van den Reydt (gitaar) en Tjerk Stoot (synths, elektronica, processing) ook niet uit. Deze jams worden namelijk door het complete collectief verzonnen. En die creatieve opeenhoping is te horen.

Terug naar de muziek nu. De nummers Surface Crawler en ET Oasis op Exo swingen meer dan de drone-achtige opener. De bijna funky drums vermengen heerlijk met het diverse baswerk. Gitaren zijn ondergeschikt aan de synthesizers die als ware dekens door de nummers heen getrokken worden.
Het tien minuten durende vierde nummer LHC (u weet wel van die deeltjesversneller die in Zwitserland staat) is bekend bij de liefhebber. Het verscheen eerder al op de NederFuzz-verzamelaar. Ook dit opzwepende nummer is verrassend dansbaar. Trance en doom zijn niet ver weg als referentie.
Afsluiter Moebius Trip is stevig en het meest recht-toe-recht-aan. Ach laat me dit zeggen: zo belangrijk zijn al die aangehaalde muziekstijlen natuurlijk helemaal niet. Noem het kraut, stoner, space, prog of psychedelica. Maar noem het bovenal Monomyth. De Haagse band levert met Exo naar eigen zeggen de laatste van een drieluik af. En dit muzikale voorvoegsel maakt dat we als luisteraar nu al erg benieuwd zijn naar de nieuwe ideeën van deze band.

Over het vinyl: 
Maarten Donders verzorgde wederom het prachtige artwork voor deze plaat. Dat deed hij bij de vorige albums ook al. Binnenin prijkt een prachtige eigen interpretatie van een deeltjesversneller, op de cover toont de kunstenaar een nieuwe planeet die misschien wel Exo heet. Die gatefold albumhoes en het dikke 180 grams vinyl maakt dit totaalproduct helemaal af.