Peter Gabriel – 3 (Melt)
Door Dick Hovenga
Het derde soloalbum van Peter Gabriel, simpelweg 3 getiteld maar door de opvallende hoes ook wel ‘melt’ genoemd, is het album waarop Gabriel zijn eigen stem vond.
Het blijft een prachtig raadsel wat er in het hoofd van muzikanten rondgaat waardoor hun muzikale ideeën ineens op hun plek vallen en ze echt hun eigen stem vinden. Hoe intrigerend de eerste twee albums van Peter Gabriel ook (nog steeds) zijn, op soloalbum nummer drie was ineens een muzikaal volgroeide Gabriel te horen. Het was een album vol intrigerende composities die samen ook nog eens een prachtig geheel vormden.
Het waren niet alleen de prachtige composities van Gabriel die een grote muzikale groei lieten horen maar het was zeker ook de samenwerking met producer Steve Lilywhite die 3 tot zo’n geweldig album maakt. Werkend aan de composities besloten zij de drumsound extra zwaar te maken om extra diepte in de songs aan te brengen. Zowel voor drummer Jerry Marotta als de ‘ingehuurde’ Phil Collins, zijn oude maatje uit Genesis, werd het gebruik van bekkens verboden. De mannen moesten met zowel subtiliteit, originaliteit als kracht de composities invullen. Dat dit tot een baanbrekende sound zou leiden werd niet verwacht.
Niet alleen muzikaal vindt Gabriel op 3 zijn prachtige vorm maar ook tekstueel, persoonlijker dan ooit met duidelijke referenties naar politieke en sociale misstanden, maakt hij grote indruk. Natuurlijk is het van 3 afkomstige Biko daar het beste voorbeeld van. De klassieke song over de vermoorde Zuid Afrikaanse strijder Steven Biko die tegen de ongelijke blanke overheersing opstond, werd gelijk over de gehele wereld als strijdlied opgepakt. Over Marotta’s strak beukende drumbeat bezorgt het door Gabriel gescandeerde Biko nog steeds kippenvel.
Maar ook op de eerste single Games Without Frontiers (een aanklacht tegen de oorlog en de kinderachtige manier hoe daar diplomatiek mee omgegaan wordt) en Family Snapshot (over de bijna vermoorde politiek activist Georg Wallace omdat hij opstond tegen ongelijkheid vanwege huidskleur) zijn duidelijke politieks songs. Family Snapshot liet daarnaast ook dat prachtig ruimtelijke pianospel horen dat het werk van Gabriel daarna zo zou gaan kenmerken. In combinatie met dat prachtige pianogeluid klinkt Gabriel’s emotievolle stem mooier dan ooit tevoren.
Gabriel 3 is een absoluut meesterwerk. Het album bevat tien songs die alles laten horen wat Gabriel als componist, zanger, instrumentalist en visionair muzikaal denker zo indrukwekkend maken. No Self Control, met Kate Bush op achtergrondzang, Not One Of Us, Lead A Normal Life en het stevig rockende Through The Wire, met Paul Weller op gitaar (The Jam was net Setting Sons in een aangrenzende studio aan het opnemen) en I Don’t Remember zijn al net zo memorabel als eerder genoemd songs.
P.S. Intruder: een baanbrekende track. Vanuit retroperspectief is ‘Intruder’de basis voor de typisch hakkende en dynamische drumsound van Phil Collins. Voor het grote publiek is de klassieker ‘In The Air Tonght’ de ultieme klankreferentie. Deze zogenaamde ‘gated drum sound’ zat reeds in het hoofd van Gabriel en werd bewaarheid door Lilywhite. De dikke sound echter kan op conto van de heren Collins en engineer Hugh Padgham worden geschreven.
Over het vinyl:
Gabriel 3 is, net als 1, 2, en 4 uitgebracht op dubbelvinyl in de zogenaamde Half-Speed Remastered geluid en op 45 toeren af te draaien. Het vinyl werd geperst op lekker zwaar 180-grams vinyl door de bekende Matt Colton bij Alchemy Mastering, gemasterd door Tony Cousins bij Metropolis en alles werd gecoördineerd door Gabriels belangrijke sound engineer Richard Chappell. Juist door deze expertise in te schakelen klinkt de eerste Gabriel nu beter dan ooit. De vinyl edities zijn uitgevoerd in lekker dikke hoezen met het originele artwork.