Richard Hawley – Hollow Meadows

Door Dick Hovenga
Met Hollow Meadows voegt Richard Hawley weer een prachtig album toe aan zijn toch al zo rijke oeuvre. In een behoorlijk rustiger setting dan zijn vorige album Standing At The Sky’s Edge overtuigt Hawley wederom met tijdloze prachtsongs.

Dat het nieuwe album van Sheffield’s own Richard Hawley een terugkeer zou markeren naar de sound van doorbraakalbum Coles Corner (2005) en opvolgers Lady’s Bridge (2007) en Truelove’s Gutter (2009) was niet echt te verwachten. Zijn vorige album, Standing At The Sky’s Edge was zo’n groot wereldwijd succes dat alom verwacht werd dat hij die wat steviger lijn zou doorvoeren. Maar Hawley nam na de super succesvolle tour flink de tijd en bezon zich op zijn volgende stappen. Hollow Meadows bevat songs die allen die tijdloosheid aangeven die Hawley zo aantrekkelijk maakt en zijn prachtstem laten gloriëren.

De meeste songs voor Hollow Meadows werden door Hawley thuis geschreven toen hij met een gebroken been en later met een verschoven wervel thuis zat zonder iets daadwerkelijks te kunnen doen. De teksten zijn de meest persoonlijke die hij tot op heden schreef.

Gelijk bij de geweldige opening songs I Still Want You (met een fijn rokerig rasperig klinkende Hawley) en het van een fraai strijkarrangement voorziene The World Looks Down wordt de sfeer van het album neergelegd. Prachtige melancholieke gitaarpartijen, een fijn lome ritmesectie, rijke melodieën en die goddelijke stem van Hawley maken het gelijk weer tijdloze klassesongs. De lekker pittige eerste single Which Way verzet de sfeer daarna fraai.

Serenade of Blue, LongTime Down en vooral het weergaloze Nothing Like A Friend laten daarna die rijke Hawley sound al net zo goed horen. Oprechte emotie in prachtsongs met zulke rijke melodieën kunnen maar echt heel weinig muzikanten maken. En Hawley’s innemende prachtstem maken ze nog veel mooier. Het op eerder genoemde drieluik aansluitende Sometimes I Feel is van diezelfde grootse orde. Het allermooist op Hollow Meadows klinkt Hawley op de donkere liefdessong Tuesday PM. Zo breekbaar, zo emotievol, zo ongelooflijk mooi zong hij nog nooit.

Het weemoedige, heerlijk lang uitgerekte, Welcome The Sun en het lekker robuuste Heart Of Oak laten dan weer de latere, meer Standing At The Sky’s Edge, Hawley horen. Het hemelse What Love Means, zo te horen lekker spontaan aan het tape vastgelegd, is de droomafsluiter.

Hawley en zijn medeproducers Shez Sheridan and Colin Elliot (de mannen die tevens in zijn band op gitaar en bas indruk maken) hebben een geweldig klinkende plaat afgeleverd. In Hawley’s eigen Disgraceland studio’s is wederom een album tot stand gekomen dat tot het allermooiste behoort dat de Britse muziek heeft voortgebracht. Wat een ongelooflijke held die Hawley!

Over het vinyl:

Het album is op twee, lekker dikke 180 grams, vinylplakken uitgevoerd in een klaphoes met fraaie foto’s. Met op de beide binnenhoezen de teksten, productie-informatie en mooie foto’s. Een code om het album ook digitaal vast te leggen is ook bijgesloten.