Roger Waters - Amused To Death
Door Patrick Lamberts
Roger Waters is een van de nog levende muzikale grootheden die meer dan twintig tot dertig jaar oude albums heeft (co-)geschreven die vandaag de dag nog steeds relevant zijn. Wie kent Dark Side Of The Moon, The Wall of Wish You Were Here van Pink Floyd bijvoorbeeld niet? Net als bij die band, met wie de zanger, bassist en songwriter bekend werd, pakte Waters het later in zijn solocarrière ook graag groots aan. Amused To Death, voor het eerst uitgebracht in 1992, is net als The Wall een maatschappij-kritisch conceptalbum in optima forma.
Nu, 23 jaar na het verschijnen van Amused To Death, is er een opgepoetste versie op cd en vinyl verkrijgbaar. De reden dat Waters deze plaat opnieuw uitbrengt, is tweeledig. Ten eerste vindt de grijs geworden Brit het een onderschat album en tweede ziet hij de toename van vinylverkoop als argument. Dit is overigens terug te horen uit zijn eigen mond in een van de promofilmpjes (zie onderaan deze recensie) voor de 2015-versie van Amused To Death.
Waters heeft van de gelegenheid van deze heruitgave gebruikt gemaakt om de muziek en de verpakking onder handen te nemen. Voor de muziek wendde Waters zich in 1992 al tot een zogenoemde QSound-mix. De 2015 edities van Amused to Death zijn volledig geremixed in 5.1 surround op Blu-Ray audio en geremastered door James Guthrie die al eerder samenwerkte met Roger Waters en Pink Floyd. Dit alles geeft een wijdser en natuurlijker geluidsweergave geeft dan opnames van weleer. Zo moet de blaffende hond aan het begin van The Ballad Of Bill Hubbard klinken alsof hij bij de buren in je tuin staat. Om dit in zijn volle glorie te ervaren moet je midden tussen je speakers gaan zitten (werkt niet met een hoofdtelefoon). In dit soort details zitten dan ook de meest opvallende sonische aanpassingen. Maar er zijn ook muziekpartijen te horen die niet in de originele mix voorkwamen.
Qua verpakking is er ook het een en ander veranderd. De voormalige cover toont een aap die voor een oude beeldbuis zit. Op de nieuwe cover zien we een nog-net-geen-peuter voor een flatscreen. Heel fraai is de Limited Edition Numbered Picture Disc. Bij deze variant is het vinyl bedrukt met afbeeldingen, zoals een alternatieve ‘coverfoto’ en oogballen. Die zitten in een doorzichtige hoes zodat het fraaie en lekker dikke vinyl mooi uit de verf komen.
Na 23 jaar nog een keer zeggen dat dit een prima soloalbum van Waters is, lijkt nogal overbodig. Zoals gemeld staat de muziek en de tekstuele inhoud nog steeds als een huis. Met bluesrockend gitaarwerk van onder meer Jeff Beck in What God Wants, Part I en Part III, en Steve Lukather (Toto) in het fraaie Too Much Rope. De verslaggeving van sportcommentator Marv Albert die de oorlog - Waters meest bezongen thema - als een basketbalwedstrijd bespreekt, blijft ook een goed gevonden passage. Overigens vergelijkbaar met Meat Loaf’s beschrijving van een vrijpartij door middel van honkbaltermen en -passages.
Dat de bombast de melodieën op Amused To Death nauwelijks in de weg zit, mag een wonder heten. Met de vele zangkoren, geluidseffecten en gelaagde partijen is alle informatie bijhouden soms wat lastig. Maar hoe vaker je de plaat luistert en hoe vertrouwder je ermee wordt, groeit ook de waardering voor Waters uitgedachte muziekopera. Bij de gedachte ‘even een lekker plaatje opzetten’ kom je echter waarschijnlijk niet bij Amused To Death uit, want het blijft met ruim 72 minuten een flinke zit. Maar mocht je de tijd nemen om het album van begin tot het eind te consumeren - wat is aan te raden - dan kom je nooit bedrogen uit.
Over het vinyl:
Format: 2LP, gatefold, 200 gr
Extra’s: moderne QSound-mix, fraai vormgegeven vinyl
Uitgavedatum: 24-07-2015 (Columbia Records/Legacy Recordings/Sony Music)
