Rolling Stones - Sticky Fingers (Deluxe Set Double Vinyl LP)

In meerdere opzichten geldt Sticky Fingers als een belangrijk album voor de Rolling Stones. Gitarist Mick Taylor speelde voor het eerst mee als volwaardig bandlid en het was de eerste plaat die verscheen op het nieuwe eigen label (Rolling Stones Records). Bovendien werd via dit album het beeldmerk met de wulpse tong geïntroduceerd. De Stones zelf ging het minder voor de wind. Vergoedingen op auteursrechten werden achtergehouden, er was een geschil met de Engelse belastingdienst en de zweem van zwartgalligheid in de teksten, reflecteerde de persoonlijke misère van Mick Jagger.

Sinds het verschijnen in april 1971 is Sticky Fingers niettemin uitgegroeid tot onvervalste klassieker, mede met dank aan de door Andy Warhol ontworpen hoes; inmiddels verheven tot iconisch kunstwerk. Naar verluidt ontving de popartkunstenaar 15.000 pond voor het idee. Achteraf gezien natuurlijk een schijntje. En jawel, de hoes van de heruitgave bevat eveneens de grijszwarte jeans met ritssluiting, die bij openen een deel van een herenonderbroek laat zien. Leuk detail: het lipje van de rits toont het logo met piepklein tongetje.

Brown Sugar is uiteraard een van de allerbekendste nummers van de plaat, tot op de dag van vandaag een geheide concertkraker. Ook tijdens het indrukwekkende Pinkpopoptreden werd de openingstrack van Sticky Fingers gespeeld. Maar eigenlijk hoeven we het over de reguliere songs niet te hebben. Ze mogen onderhand als bekend worden verondersteld.

Laten we van alle reissuevarianten die platenmaatschappij Universal uitbrengt de 'Deluxe Set Double Vinyl LP' eens vergelijken met de originele Engelse persing. De enkelvoudige hoes is zoals gezegd exact hetzelfde, met de opening aan de bovenzijde. De losse bijlage van toen is nu een stevige binnenhoes. Wie de informatie erop bestudeert ziet enkele niet onbelangrijke wijzigingen. Blueslegenden Fred McDowell en Rev. Gary Davies worden terecht genoemd als componisten van You Gotta Move. Marianne Faithfull krijgt evenzeer de credit die ze verdient. Het was al langer bekend dat de zangeres had meegeschreven aan de zwaarmoedige drugssong Sister Morphine. Ook voor Keith Richards is er een cadeautje. Zijn naam is eindelijk geschreven in de enig juiste spelling. De letter S was destijds abusievelijk weggelaten.

Belangrijker is hoe de hernieuwde kennismaking klinkt. Zoals gebruikelijk bevat zo'n recente heruitgave muziek die is afgestoft en schoongemaakt. Als antwoord op de vraag in hoeverre je een digitale audiorestauratie kunt toepassen op oude, analoge opnamen, moet worden gezegd dat deze Sticky Fingers nauwelijks verschilt van de oorspronkelijke editie. De totaalsound is ietsje 'muzikaler', omdat de instrumenten dichter bij elkaar zijn 'geplaatst'. De muziek komt hierdoor beter tot zijn recht, zeker wanneer je de volumeknop open draait. Mick Jaggers stem zit loepzuiver en ongekunsteld te midden van dit alles, maar verder is er opvallend weinig onderscheid met de klank uit de jaren zeventig. Sticky Fingers klinkt anno 2015 meer analoog dan digitaal. Geluidstechnisch een knappe prestatie.

Wat deze set pas echt 'Deluxe' maakt is de bonus lp. Op kant 3 gaan de Stones zo te horen live in de studio lekker losjes te keer. Brown Sugar wijkt ondanks de prominente bijdrage van Eric Clapton echter nauwelijks af van het origineel. De akoestische 'take' van Wild Horses maakt meer indruk. Zo kwetsbaar hoorden we Mick Jagger niet eerder. Hier laat iemand zijn gevoel van verliefdheid de vrije loop ondanks het besef dat de relatie met de dame in kwestie (Marianne Faithfull) voorgoed voorbij is. Het schijnt overigens Keith Richards te zijn geweest die de zin “wild horses couldn't drag me away” in eerste instantie aandroeg.

Sluipenderwijs gaat van Can't You Hear Me Knocking al dan niet opzettelijk bedoelde onheilsdreiging uit, terwijl Bitch dankzij een uitgestrekte uitvoering soepelswingend doordendert, ongeacht het abrupte einde. En Dead Flowers? Daarin wordt het plattelandssfeertje ingeruild voor beduidend meer rock dan country. Zo wekt een aantal van de alternatieve variaties op bekende thema's in positieve zin verbazing. Je vraagt je af waarom ze niet op de oorspronkelijke lp zijn terecht gekomen.

Kort voor de albumrelease gaf de band een optreden in The Roundhouse, de Londense club die begin jaren zeventig een podium bood aan undergroundmuziek en performancekunst. De keuze uit de meer ingetogen nummers van dit concert, bevestigen wat we al wisten van andere registraties uit die tijd: de Stones verkeerden ook live in absolute topvorm. Live With Me, Stray Cat Blues, Love In Vain en Honky Tonk Women deinen ongedwongen en volvet heen en weer tussen blues en rock.

Sticky Fingers mag dan voor de Stones een belangrijk album zijn geweest, voor de fans is deze reissue de ideale lp om hun al dan niet versleten exemplaar te vervangen. En beginners hoeven niet meer op zoek naar een tweedehands kraakplaat waarvan de hoes toch altijd kapot is gescheurd. De 'Deluxe Set Double Vinyl LP' is simpelweg prachtig. De rits is intact en uit de zware plakken maagdelijk vinyl klinkt de muziek heerlijk authentiek.

Rolling Stones - Sticky Fingers (Deluxe Set Double Vinyl LP) (Universal Music)