Stone Free - A Tribute To Jimi Hendrix
Door Patrick Lamberts
Jimi Hendrix: raken we ooit over het fenomeen uitgesproken? Niet als je kijkt naar de nog altijd ongekende populariteit van de linkshandige, onnavolgbare gitarist. Zodra er nieuwe demo’s of heruitgaven van hem verschijnen laait het vuurtje rond meneer Hey Joe, Voodoo Child (Slight Return) en Crosstown Traffic weer op. Alsof het de dag van gisteren was dat hij op het Monterey Pop Festival zijn gitaar op het podium in brand stak, terwijl dat al in 1967 geschiedde.
Toch is het bij elke (her)uitgave weer raak. Je kunt het platenmaatschappijen dus moeilijk kwalijk nemen dat er steeds nieuwe varianten van oude platen komen of dat bestaande albums alsmaar op nieuwe geluidsdrager worden gedrukt. Er is vraag naar. Neem nu de 2LP Stone Free - A Tribute To Jimi Hendrix. Het op fraai paars met ‘gemarmerd’ blauw uitgegeven vinyl - geïnspireerd door Purple Haze - verscheen op 9 februari jongstleden en staat deze week (02-08 maart 2015) voor de derde week op rij in de Vinyl 50. ‘Slechts’ op nummer 42, maar dat een tributealbum - waarop Hendrix zelf dus niet eens te horen is - beter verkoopt dan menig nieuwe uitgave, mag best een prestatie heten.
Stone Free is dan ook een alleraardigste collectie van covers. En niet van de minsten. Pretenders, Slash, Jeff Beck met Seal, en Eric Clapton bewijzen allemaal op hun eigen manier en met hun eigen signatuur een eer aan Hendrix, die in 1970 overleed (op 18 september 2015, precies 45 jaar geleden).
De ene act geeft een wat spannender draai aan het originele werk dan de ander. Met The Cure begint kant 1 (van 4) bijvoorbeeld intrigerend. Van de veertien tracks staat de Purple Haze-versie van Robert Smith en de zijnen qua toon en sfeer zelfs het verste weg van de originele Hendrix-sound. Dat zorgt dus enerzijds voor een prikkelende opening. Anderzijds levert het ook een lichte teleurstelling vanwege die opening die naar meer doet smaken, maar een vergelijkbare verrassing achterwege blijft.
Gitaristen als Clapton, Beck en Slash - allemaal flink door Hendrix geïnspireerd - blijven met zeer degelijke optredens veel dichter bij de originele uitvoeringen in de buurt. Buddy Guy, een inspiratiebron voor Hendrix zelf, springt er in de bluesgitaristencategorie positief bovenuit. Guy, die erom bekend staat met één noot meer te kunnen zeggen dan anderen met honderd noten, zet een vurige versie van Red House neer.
Nog opvallender is de bijdrage van cross-overgroep Body Count, die met een geweldig strak gespeelde gitaarsolo van Ernie-C overtuigt. Living Colour bewijst dat hun funkrock ook net zo goed op de mouw van Hendrix gespeld had kunnen worden. Minder geslaagd is Pat Metheny’s uitvoering van Third Stone From The Sun. De jazzgitarist die normaliter fenomenaal werk aflevert in de jazz/fusion-hoek overspeelt zich, alsof hij in een jam te veel uit z’n trukendoos wil halen. Blijkt de man, twintig(!) Grammy Awards rijk, toch nog een zwakke plek te hebben.
Het leuke aan zo’n tribute-album is om de nummers van je favoriete artiest eens in een ander jasje te horen. Maar net zoals remakes van films vaak op een teleurstelling uitdraaien, is een originele uitvoering van een liedje nauwelijks te overtreffen door een ander. Als je dus maar één ding over Stone Free zou kunnen zeggen dan is het wel dat deze 2LP vooral weer eens onderstreept hoe goed, vooruitstrevend en ongenaakbaar Jimi Hendrix was.
Over het vinyl:
Format: stereo, 2LP, paars met gemarmerd blauw vinyl, slipcase
Gewicht: 180 gr.
Extra’s: Liner notes van Jimi Hendrix-biograaf John McDermott en uitgebreide albumcredits
Uitgavedatum: 09-02-2015 (Music On Vinyl / Warner Music Group Company)
Originele uitgavedatum: 09-11-1993 (Reprise)