|
Benjamin HermanFrank Hanswijk
Vanaf dat we negen waren hadden mijn tweelingbroer en ik allebei een zomerbaantje. Twee maanden per jaar werkten we op de Zaanse Schans als runners bij de fotostand. Toeristen werden uit de bussen via een pad een oud Zaans dorpje ingeleid waar ze zonder te vragen werden gefotografeerd. Als ze een uur of twee later vertrokken stonden de foto’s met Zaanse Schans logo te wachten in de rekken. Mijn broer en ik moesten de volle fotorolletjes naar de donkere kamer brengen en met de versafgedrukte foto’s terugrennen naar de uitgang van het dorp. Afhankelijk van het weer meestal 5 dagen per week, van 9 tot 5,5 gulden per dag. Als negenjarige was twintig gulden in één week een hoop geld. Wat deden we ermee? Platen scoren... Met de wederopstanding van vinyl is ook de DIY-mentaliteit weer in trek aan het raken. Waar de cd riekt naar massaproductie en mainstream is vinyl dé mogelijkheid voor een muzikant om z’n eigen smaak en voorkeur te doen gelden. De mogelijkheden zijn oneindig. Dat is wat er naast de muziek in No Fun zoveel indruk op mij heeft gemaakt. Al die vindingrijkheid in één winkel. Vinyl in alle kleuren, picture discs, gatefolds, uitklapbare hoezen, gratis extra singeltjes bij de eerste zoveel exemplaren, floppy discs, gelimiteerde uitgaves, 7 inch, 10 inch, 12 inch, alles om maar niet te lijken op de andere duizenden platen die elke week uitkwamen. Laatst ben ik na een grondige renovatie terugverhuisd naar mijn oude etage op de Haarlemmerdijk in Amsterdam. Wat als muzikanten en platenlabels nou es zouden zorgen dat, naast de muziek, de verpakking ervan weer zou barsten van de creativiteit? Benjamin Herman |