Beste oom Erik.... - Janne Schra

Beste oom Erik,

Ik weet dat jouw grote zus, mijn moeder, zo lief was om al haar geliefde platen van The Beatles, Jefferson Airplane, The Stones en Cream aan jou te geven, maar dat betekent dus dat ík, tot mijn veertiende muzikaal gezien in een onvruchtbare woestijn geleefd heb. We hadden thuis namelijk maar drie muziek-platen:
Carnaval der Dieren, Peter en de Wolf en The Star Sisters.
Waardoor het dus heeft kunnen gebeuren dat ik een groot deel van mijn leven zonder dat ik het wist in de ban ben geweest van Patricia Paay.

Het ging zo: Ik was zes en ik ontdekte de plaat van The Star Sisters ergens in de kast. Er stonden drie meisjes op de voorkant in voor-oorlogse stewardessenpakjes. Één meisje was uitzonderlijk mooi en ik kon wel tien minuten onafgebroken naar haar kijken. Op de plaat stond mijn lievelingsliedje. Geen idee hoe het heette, maar het was een heel lang liedje dat elke keer weer een andere kant op ging. Waar ze over zongen wist ik niet, maar ik zong alles mee, zoals 'Drinken Rammen-kokaaa-kola!' zoiets. Ze waren natuurlijk al lang dood, want ze waren van "vóór de oorlog" en dat was minstens honderd jaar geleden.
Niks konden ze nog verkeerd doen, heldinnen waren het.

Enfin, de jaren vlogen voorbij. De platenspeler raakte zijn naald kwijt en verdween, de cd deed zijn intrede, ik ging op kamers en ik vond dat ik best een hoop dingen wist over het leven. Totdat ik mijn favoriete liedje zomaar op de radio hoorde.
'The Star Sisters!' riep ik uit. Maar de muziekpuristen om mij heen keken me meewarig aan. Het bleken The Andrew Sisters (Die overigens wel dood waren) en The Star Sisters was een vuile coverband uit de jaren '80 die een medley hadden opgenomen van de hits van The Andrew Sisters! Het mooiste meisje was inmiddels die mevrouw met die roze nagellak en die grote borsten geworden waarvan ik niet wist wat ze deed, maar wel vaak op tv was.
Tijd dus om weer wat platen van vroeger te gaan luisteren!
Dus oom Erik, ik wil ze graag eens van je lenen. Ik heb namelijk inmiddels weer een platenspeler die ik 's ochtends als eerste aanzet. De kraakjes, de warmte, de alles overtreffende sound. Ik heb als ruilmiddel mijn twee eigen platen waar ik buitengewoon trots op ben. Met name op de nieuwste die net uit is: 'PONZO'.
Een titel gebaseerd op een optische illusie. De rode draad in mijn leven zoals steeds maar weer blijkt.

Janne Schra