De Menselijke Machine - Sofie Letitre

Op 21 september is ‘Uncanny Valley’ uitgekomen. Mijn eerste release op vinyl. Het achterliggende concept van ‘Uncanny Valley’ draait om het contrast tussen kwetsbaarheid vs. onkwetsbaarheid. Imperfectie vs. perfectie. Mens vs. machine. Waar we als mensen proberen om zo goed mogelijk te zijn, met als doel acceptatie en waardering, kan een onmenselijke perfectie ervoor zorgen dat we juist afstand of zelfs walging voelen. Denk aan de perfecte symmetrie die bijvoorbeeld plastische chirurgie kan bewerkstelligen. Het is mens-af. Dat maakt dat we het associëren met dood en dat we er zover mogelijk vandaan willen blijven.
‘Uncanny Valley’ is een elektronische plaat. Waar in de popmuziek nog veel sprake is van albums, kom ik nu in een wereld waar veelal enkele tracks/singles met name digitaal uitgebracht worden. Ze knallen met groot gemak de wereld over. Mensen delen, liken, twitteren, insta-en. En om eerlijk te zijn vind ik het geweldig. Gedraaid worden op de Russische- of Bulgaarse radio en een man uit Mexico die vraagt wanneer we daar komen spelen. Wat een bereik. En wat lijkt de wereld ineens klein. Het ligt misschien voor de hand om een digitale release als afstandelijker en onmenselijker te zien. De muziek is immers teruggebracht tot 1 en 0. En dat hoor je in sommige gevallen ook. Het bijzondere vind ik echter dat door het bereik van deze eentjes en nulletjes, ze een hele warme betekenis krijgen. De menselijke machine.
En toen lag het vinyl op de deurmat. De tastbaarheid, de grootte van de artwork, de geur, de diepte van het geluid. Het komt natuurlijker over. Ik had het niet verwacht, maar het ontroerde me. Ik kon het vasthouden. Het voelde persoonlijker. Intiemer. Het overweldigende van het digitale vs. het knusse van het in je eentje luisteren naar je eerste werk op vinyl. Eenzamer maar niet kouder. Twee verschillende belevingen van praktisch hetzelfde.