De Staat - 'Vinyl, de vijand van de achtergrondmuziek'

Ik ben groot fan van Spotify.
Om de overduidelijke redenen: Gemakkelijk toegang tot veel muziek. Klaar. Fijn.
En ja, dit schrijf ik voor Vinyl50.
Je maakt je playlist. Je drukt op play. Daar gaat ie. Je favoriete muziek. Vet openingsnummer. De volgende track heeft die dikke riff. En dan, langzaam maar zeker gebeurt het. Na 5 a 6 nummers ben je vergeten dat je muziek aan hebt staan.
De muziek is deel geworden van de (op zich prettige) achtergrond. Vanaf dat moment ben je geen actieve luisteraar meer. Het staat aan, maar niet meer echt aan. Niet meer vooraan. Het staat, langzaam maar zeker, achteraan.
En dan ga je naar bed. Je doet je lampen uit. Verwarming uit. O ja, vergeet de muziek niet. Die stond nog aan. Soort van.
Ik ben groot fan van vinyl.
Om de overduidelijke redenen:
Niet per se vanwege de geluidskwaliteit (die varieert nogal).
Wel per se vanwege het fysieke formaat (groot, als kleine schilderijen voor aan de muur).
Maar EXTREEM per se (ja, dat kan je zo zeggen) vanwege dit:

Muziek op vinyl is nooit achtergrondmuziek.

Je hebt je playlist. Één album. Daar heb je over nagedacht. Daar heb je zin in. Die moet je pakken. Uit de hoes halen, op de platenspeler leggen. Je tilt de naald op, en legt hem in de eerste groef van de plaat.
Je drukt op play. Daar gaat ie. Je favoriete muziek. Vet openingsnummer. De volgende track heeft die dikke riff. En dan, langzaam maar zeker gebeurt het. Na 5 a 6 nummers ben je vergeten dat je muziek aan hebt staan.
Plotseling stopt de muziek. Het is stil. Alleen nog ruis. Die saaie tikkende ruis. De plaat heeft je wakker gemaakt, en staart je al draaiend aan. Je luistert naar muziek, klootzak. Je luistert naar mij. Ervaar mij. Ik ben vinyl. Ik ben voorgrondmuziek.

Je staat op, loopt naar de platenspeler, en draait de plaat om naar kant B.
Je drukt op play. Daar gaat ie. Je favoriete muziek. Vet openingsnummer. De volgende track heeft die dikke riff.

Torre Florim - De Staat