Een pleidooi voor de terugkeer van de jukebox - Bells Of Youth

Door Lisa Moree, zangeres en bassist van Bells Of Youth

Een groot voordeel van het feit dat we tegenwoordig alle muziek tot onze beschikking hebben is dat we alles kunnen draaien op feestjes. Een groot nadeel ervan is dat andere mensen dat ook kunnen.

Als iemand die eind jaren tachtig geboren is behoor ik tot een generatie die vrijwel alle manieren van muziekconsumptie heeft meegemaakt. De hoogtijdagen van de cd, de stoffige vinylcollectie van mijn ouders, de opkomst en vrij snelle ondergang van de minidisc en de eerste mp3-spelers met 32 mb geheugen. Tegenwoordig wordt muziek grotendeels digitaal beluisterd en is het ambachtelijke draaien van vinyl weer helemaal terug. Hoewel het meeste vinyl dezer dagen als vergane kunstvorm aan de muur hangt in huizen waar geen platenspeler te vinden is, draait de productie ervan op volle toeren. Het nieuwe Bells of Youth album Dreamers komt ook uit op vinyl en dat vinden we allemaal hartstikke fijn.

Maar goed, ik wil deze ruimte niet (alleen) gebruiken om schaamteloos reclame te maken voor ons album Dreamers (dat vorige week is uitgebracht), de reden dat ik dit stukje schrijf is dat ik graag een pleidooi wil houden voor een ander vergaan muziekmedium: de jukebox.

Afgelopen Oud en Nieuw kwam ik terecht op een huisfeestje in Amsterdam. Prima feest, prima sfeer, prima mensen. Enige wat me niet zo beviel was de muziek. En dan niet eens per se de keuze van de muziek zelf, maar de manier waarop de muziek werd gedraaid. Er stond een computer met Spotify in de woonkamer waar iedereen naar hartenlust zijn of haar tune kon pompen. Ik dacht terug aan vroeger. Waar je toen vooral beperkt was tot de platen- of cd-kast van de gastheer of -vrouw is er met de komst van online streaming oneindig veel keus in artiest en genre. Dit heeft onze tolerantie ten opzichte van andermans muzieksmaak totaal begraven. Zo kwam het dat op dit huisfeest iedere keer wanneer iemand zijn nummer draaide, dit persoonlijke hoogtepunt na 1,5 minuut bruut werd afgekapt door een andere feestganger die nu echt even haar momentje verdiende.

Ongeveer een half uur heb ik dit steeds herhalende tafereel aangekeken tot ik er na de zoveelste droevige snoet genoeg van kreeg. Noem me ouderwets, maar ik hou er niet van als een nummer niet helemaal wordt afgedraaid. Als een waakhond ben ik bij de computer gaan zitten. Ik maakte een wachtlijst met alle liedjes die mensen wilden horen. Na een kwartier werd ik met boze blikken van (ik noem geen namen) een bekende schrijfster van mijn plek werd verdreven. Zij vond namelijk dat zij elke 1,5 minuut haar momentje verdiende.
Afijn, waar ik naar toe wil met dit verhaal is dat ik een oplossing heb bedacht voor dit soort situaties. Spotify zou een jukeboxfunctie moeten installeren. Een functie beveiligd met een wachtwoord die ervoor zorgt dat wanneer er een liedje wordt aangeklikt deze automatisch in een wachtrij wordt geplaatst en dus niet het reeds afspelende nummer onderbreekt. Zo kan iedereen op een feest zijn lievelingslied opzetten zonder die van een ander af te zetten. Iedereen blij!