Giovanca
Ik moet een jaar of zes zijn geweest toen ik oog kreeg voor de platencollectie van mijn vader. Ik kon er niet bij dus ik staarde er naar. Perfect symmetrische rijen en rijen elpees. Planken vol waren het. Magisch. En off limit voor ons. Want bij elke bal, elke door de lucht vliegende He-man, Barbie, of my litte pony, kreeg mijn pa zowat een hartverzakking. Ik was een nieuwsgierig opdondertje en was benieuwd naar die rare, grote, allemaal even dunne 'boekjes?' die duidelijk niet bekogeld mochten worden met ons speelgoed.
Al snel hadden mijn zusje en ik uitgevogeld dat het muziek was! De hoezen met 1 zwarte man erop, daar kwam vaak ingewikkelde trompetmuziek uit, de hoezen met meerdere mannen in dashiki's die mijn ooms hadden kunnen zijn, daar kwam hele drukke Cubaanse muziek uit. En de hoezen met mooie donkere vrouwen, die gaven een warm gevoel die ik pas later zou begrijpen.
In de jaren die volgde, kregen mijn zusje en ik onze eigen platenspeler. We mochten nog altijd niet bij de platen van mijn vader, maar kregen onze eigen elpees. En de onze waren 'waaaaay cooler' dan die van onze ouders. Want we hebben het hier over de jaren 80 hè, dus under the needle hadden wij Whitney Houston, Michael Jackson, Mel & Kim, Cindi Lauper maar ook zangeressen als Tiffany! We blèrden daar met volle overgave over heen en namen dat dan op cassette op in onze kamer (lees 'studio'), die weer off limit was voor onze ouders!
Ik had toen nooit kunnen bedenken dat al die Jazz, Funk, Motown en Latin elpees van mijn vader op een dag zoveel voor mij zouden gaan betekenen en zelfs mijn eigendom zouden zijn..
Gelukkig gebeurde dat lang voordat ik mijn vader 2 jaar geleden verloor. Op een dag zo'n 15 jaar terug mocht ik het gewoon allemaal meenemen. My dad went digital! Hij had nog eerder een discman en mp3 speler dan zijn eigen kinderen!
Inmiddels ben ik een echte vinyl liefhebber, ik verzamel ze, ik koop ze, liefst in Londen of Japan. Ik check als een echte nerd welk label of welke persing het is, ik rangschik ze, geniet van de innersleeves en de foto's en de credits, zelfs de geur. Die rare mix van muffe tweedehands platen en nieuwe plastic hoezen. Mijn eigen platen komen ook uit op vinyl en dat maakt het voor mij echt, wat ik doe. That's the real deal.
Zo heb ik muziek leren kennen en op die geluidsdragers is mijn favoriete muziek ook ooit gemaakt. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Met vinyl koop je een stukje van dat warme gevoel van vroeger, de kraak, de nostalgie, een stukje noodzaak om weer echt de tijd te nemen om muziek heel bewust, handmatig en met zorg op te zetten. Mijn eerste plaat Subway Silence is afgelopen maand gereissued op 180 gram vinyl. Want ook nieuw vinyl is heerlijk! Gewoon om je plaat weer een nieuw jasje te geven, gekleurd vinyl te kiezen, extra tracks, gratis download voucher, er echt iets speciaals van maken. (En jezelf even verliezen op technische blogs over groeven, resonantie en naaldkracht. Ha!)
Ik maakte op de afgelopen Jazzdag in Rotterdam onderdeel uit van een "vinyl panel" Een vinyl panel!! Bestaande uit deskundigen en liefhebbers. En terwijl het publiek ons vragen stelde, dacht ik alleen maar: had mijn vader dit maar kunnen zien. Hij had het geweldig gevonden en misschien zelfs gedacht: Mission completed!