Hoezo vinyl? - Jan van der Plas
Ik zal het maar meteen bekennen: ik heb niet zoveel met vinyl. Dat gehannes met die naald die je precies in de eerste groef moet of, erger nog, tussen twee nummers in. Doet u mij maar zo’n knop die precies voor me mikt waar hij op het digitale schijfje moet zijn om het door mij gewenste liedje uit de speakers te toveren. Sowieso is de speelduur van een cd een stuk praktischer. Heimwee naar de overhaaste seks waartoe de lengte van de elpeekant je ooit dwong - sfeer opbouwen en staat van totale verstandsverbijstering zien te bereiken zodat het wegvallen van de muziek niet meer opvalt in 18 minuten – heb ik geen last van. En dat die zwarte plak opgedroogde aardolie beter zou klinken dan een cd is al helemaal lariekoek. Toegegeven, de eerste cd’s klonken destijds inderdaad nergens naar. Maar sindsdien heeft de muziekwereld aardig geleerd hoe je muziek moet nabewerken. Tegenwoordig klinken al die geremasterde juweeltjes uit de rijke historie van de popmuziek als een klok. En dan heb ik het nog niet over het bedieningsgemak dat Spotify biedt. Binnen enkele seconden tik je een titel of naam in en rolt het liedje uit je speakers. In die tijd ben ik nog niet eens aanbeland bij de A van die paar meter vinyl die zich ook in mijn kasten heeft opgehoopt. Het zal u duidelijk zijn, de gelovigen in de religie vinyl bekijk ik met evenveel meewarigheid als dragers van boerka’s, keppeltjes of zwarte kousen.
‘Maar waarom gooi je die dingen dan niet weg?’, vroeg mijn vrouw pas met een blik op mijn veel te volle werkkamer. ‘Of beter nog, waarom breng je ze niet naar de tweedehands winkel?’ Want het was haar ook opgevallen dat op de platenbeurs sommige van die plaatjes die bij ons in de kast staan nog een aardige grijpstuiver opbrengen. Ho, dat doen we dus niet! Die platen, dat is wel mijn leven, ja!
Op dat singletje van Dyna-mite van Mud heb ik staan playbacken voor de spiegel, op The Jean Genie van David Bowie heb ik mijn eerste gitaarakkoorden geleerd, bij die lp Kimono My House van de Sparks heb ik mijn eerste vriendinnetje gekust en die debuutelpee van The B-52’s sleepte me door al die uren blokken voor syntaxis. Ervaringen werden herinneringen, maar die platen waren erbij. Om maar te zwijgen over het door Paul McCartney gesigneerde exemplaar van mijn allereerste lp: de rode dubbel van The Beatles. Als ik ze wil horen, klik ik wel even op Spotify. Maar heel af en toe, als mijn vrouw niet thuis is, duik ik in die kast en kom ik ook plaatjes tegen die niet op Spotify staan.
Het hilarische akoestische album Live At The Portland Arms van The Soft Boys, dat al even grappige singletje Sie wünscht sich ein Kewi inns Bett van de Kewi’s of de EP Eldorado van Neil Young. De kast staat er vol mee. Anderen zeggen ze weinig, mij des te meer. Want zoals Andy Pratt ooit zong: records are like life.
Over Jan van der Plas:
Jan van der Plas is Neerlandicus en publiceert over muziek en de muziekindustrie in o.a. OOR. In 1995 verscheen de eerste editie van zijn boek De Muzikantengids waarvan inmiddels meerdere herziene edities zijn gevolgd. Jan van der Plas was in de jaren negentig eindredacteur van diverse edities van OOR’s Popencyclopedie. Hij is mede-initiatiefnemer van De Muzikantendag en vanaf het prille begin betrokken bij de Fontys Rockacademie. Daarnaast is hij ook als docent verbonden aan Conservatorium InHolland. In 2008 verscheen het boek 50 Jaar Nederpop. In 2009 werd Jan van der Plas onderscheiden met de Pop Media Prijs.
fotocredits (muv hoezen): Aad Nieuwland
