Jelle Paulusma - Waar muziek thuis is
Waar muziek thuis is
Ik hou enorm van het werk van Neil Young. Hij was m'n leraar. M'n mentor. M'n rockacademie. Toen ik 16 was, kreeg ik een Neil Young Song Book in handen met akkoorden en teksten erin enzo, en heb ik me, op de ouwe gitaar van m'n moeder, die nummers eigen gemaakt. Neil Young. My inspiration. Wat een indrukwekkend oeuvre zeg. Maar dat Pono ding van hem, die digitale audioplayer die audio op zeer hoge kwaliteit afspeelt, daar kan ik echt helemaal niks mee. Teveel geblowd waarschijnlijk. Of misschien wel typisch Amerikaans, als in, van gekkigheid niet meer weten wat je moet doen. Ik leef muziek, maar ik kan me niet druk maken over geluidskwaliteit. Of, beter gezegd, over formats. Aiff, Wav, mp3... het zal me worst wezen. Het zal niemand, die niets om de technische kant van muziek geeft, worst wezen. Ik luister naar het lied, de sound, de woorden, de delivery. Niet naar geluid. Tijdens het opnemen van m'n nieuwe plaat Pulling Weeds, heb ik me daar ook absoluut niet druk om gemaakt. Mij gaat het meer om het gevoel en de oprechtheid. Het moet eerlijk zijn, mooi, lelijk, maakt niet uit. Het mag krassen en kraken hebben. Maarre... kom maar door Neil, met je high fidelity audio player. Slechts 350 piek! Haha, awesome, but I think I'll pass. Ik ben echt hartstikke blij als ik in de auto Mellow My Mind op mp3 formaat kan luisteren op m'n superdoeper Apple telefoon. Goed nummer, man! Goeie vibe. Meer hoef ik niet. En straks, als ik weer thuis ben, dan haal ik Tonight's The Night uit de kast. LP format. Trek een fles wijn open en dan ga ik er eens even lekker voor zitten. Samen met m'n vriendin, al gaat dat niet altijd van harte. Kant A. Omdraaien. Nieuwe start. Kant B. Klinkt wel minder dan die mp3 van vanmiddag in de auto, maar dat ligt misschien aan m'n installatie. Los daarvan... mooi man! Prachtige melodieën, beeldende teksten, mooi gezongen, goede sfeer, toffe hoes. Je moest eens weten hoe hard je me weet te raken. In alle formats. Maar m'n voorkeur gaat toch absoluut uit naar de wijn, die glimmende zwarte schijf, de platenspeler, het omdraaien van de LP en m'n handen op de hoes. Dat maakt luisteren naar muziek een event. Een beleving. Bijna vergelijkbaar met een live concert. Maar dan één op één. Thuis. Alle aandacht voor je favoriete artiest, die je dwingt de plaat om te draaien. Of niet. We moeten er allebei een beetje moeite voor willen doen. Dus helaas, Pono is voor mij een no-go. Veel liever had ik gezien dat Neil met een hele vette signature pick-up op de proppen was gekomen, in plaats van een digitale moneymaker. Hatsjiekidee! 350 euri uitgespaard, die ik ga besteden aan glimmende zwarte platen van 180 grams vinyl. Daar waar muziek thuis is.
