Roy Santiago - Slordig zijn is een keuze

Ik ben slordig. Dat ben ik altijd al geweest. Maar nu ik de dertig ben gepasseerd durf ik het ook te erkennen. Nu ik me daar zo bewust van ben, zou het ook handig zijn als ik daar eens mee aan de slag ga, maar zo werkt dat natuurlijk niet. In de afgelopen vijf jaar heb ik drie keer een aanrijding gehad met mijn met snoepzakjes, bierdopjes en Pringles bezaaide bestelbusje (de band wil na een optreden nog weleens bij een pompstation stoppen). Mijn poetsvrouw doet elke twee weken een schietgebedje voordat ze mijn huis binnenstapt en standaard wordt besprongen door mijn hond, die er dan net een ochtendje dobberen in een vijver op heeft zitten. Nog zoiets: mijn platencollectie is vaak een zooitje. Als ik een avondje platen heb gedraaid op een feestje, dan blijft de tas soms nog weken onder de trap staan. Totdat ik weer moet draaien en andere platen moet uitzoeken. Als ik plaatjes draai, dan gooi ik de elpees vaak op de speler alsof het een frisbee is. Met vette vingers en al. Het zijn immers mijn platen, en zo vind je het gaatje lekker snel.
Ik heb mijn slordigheid gelukkig ook kunnen omarmen. Mijn zijproject The Doo Run Run werd in de pers vanaf het begin al meteen bestempeld als 'sloppy pop'. Mij best. Ik heb de nummers vaak in 1 take opgenomen met de microfoon van mijn MacBookje. Moet je dan ook niet teveel van verwachten. En bovendien bleek er ook een markt te zijn voor liefhebbers van slordigheid in muziek.

Wat ik na mijn dertigste ook heb geleerd is dat er ook een heleboel mensen bestaan die níet slordig zijn. Die hun hele huis hebben ingericht alsof je op de koffie bent in een Trendhopper. Die 85 gaan rijden waar je 100 mag. Die het echt voor elkaar krijgen om maandelijks geld te sparen (!!!). Die 's ochtends brood smeren voor tijdens de lunch en níet vergeten om dat brood ook daadwerkelijk mee te nemen. Het nadeel van dit soort mensen is dat ze me er vaak aan herinneren dat ik ook-alweer van plan was om zelf ook ooit eens volwassen te worden. Een ander nadeel is dat dit soort mensen het niet onder stoelen of banken steken als andere mensen wél slordig zijn. En daar dan iets van gaan vinden.

Afgelopen zaterdag was het Record Store Day. Ik hou van deze dag. Hoewel ik het qua slordig en timing en niet kunnen sparen nooit voor elkaar krijg om in de rij voor een platenzaak te belanden voordat de winkel open is. Ik hou er vooral van omdat ik dan vaak kan optreden in platenwinkels. En de herinnering aan die keer dat ik in Londen was en zomaar bij een instore van held Robyn Hitchcock belandde. Voor de 2015 editie hadden we een hele toer door het land gepland. Vrijdagnacht speelden we op 3FM bij De Bende van der Lende en op zaterdag speelden we in Nijmegen, Amersfoort en Amsterdam. Vanwege de radioshow hebben we de oorspronkelijke eerste, in het geweldige Music Machine in Sittard, moeten afzeggen. Het weekend was te gek. Het was heerlijk weer, overal druk, en mijn bestelbusje is nu mogelijk nóg smeriger.

De week ervoor had ik bedacht dat ik een leuk Record Store Day promo-filmpje zou maken. In het filmpje liet ik zien hoe je het allerbest een gesealde plaat open kunt maken. Je ziet hoe ik de plaat vastpak, openmaak en vervolgens mijn nieuwste album met mijn signature frisbeemove (lees: alsof je met één hand drie borden tegelijk uit de vaatwasser pakt want dat is handig) op de platenspeler gooi.

Het filmpje monteerde ik in een uur in iMovie en daarna was hij klaar voor gebruik. De mensen van RSD waren enthousiast en knalden hem meteen op Facebook en Instagram. Na een half uur waren de eerste reacties binnen: "Wat een dwaas!" "Hij zou eens tips moeten opzoeken over hoe je een plaat moet vasthouden!". Daarna verschenen er youtube-filmpjes in mijn mailbox met instructies voor het schoonmaken van vinyl. Ik zou die filmpjes eigenlijk moeten openen om te leren hoe het wel moet. Maar dat ga ik dus niet doen.

Toen ik voor het eerst tegen een andere auto aanreed, lag mijn linker koplamp eraf. Een vriend zei: "Je moet de rechter er ook af rijden. Dan is het een keuze". En daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop. Als je boven de dertig bent, en je bent nog steeds slordig, dan is het een keuze. En die voor niets gesmeerde boterhammen, die eet de hond wel op.