Stel dat het zo was gegaan..... Lucas Hamming
Eigenlijk hè... Eigenlijk kom ik uit een heel raar tijdperk. Ik ben opgegroeid in het LimeWire Milieu, mijn neef heeft de Torrent naar Nederland gehaald en mijn vader kocht gek genoeg alleen maar CD’s.
Maar toch móest en zóu mijn plaat op Vinyl uit komen, dat wilde ik heel erg graag. Sinds een jaar of wat ben ik afgekickt van de LimeWire en probeer ik mijn eigen vinylcollectie uit te breiden. Beetje bij beetje wordt mijn platenverzameling per maand weer iets groter. Het zou allemaal een stuk gemakkelijker zijn als het zo gegaan zou zijn:
Ik weet het nog goed, als de dag van gister. “Lucas, kom eens naar beneden!” Riep mijn vader. Het was zaterdag 13 november, 2004. Ik werd die dag 11 en voor het eerst in 8 jaar wist ik niet wat ik voor mijn verjaardag moest vragen.. Oh, ik wist het wel, maar dát durfde ik niet te vragen. Ik wilde namelijk een CD van Jantje Smit, want net als Jantje wilde ik een grote zanger worden. Dat zat er helaas niet in..
In onze tuin stond een klein groen schuurtje waar ik als enige van de familie niet mocht komen en begreep nooit zo goed waarom. Tot die dag. “Ik neem je mee naar een plek. Een hele bijzondere plek. Een plek die geheim is en alleen mama, je broer, jij en ik mogen komen.”
Ik wist niet zo goed wat hij precies bedoelde te zeggen, maar het zal wel. Ik moest een blinddoek om doen en mijn broer begeleidde mij naar de auto. Nog steeds had ik geen idee wat mij te wachten stond. Ik hoopte dat ze mij naar Monkey Town zouden brengen waar ik het hele weekend mocht klimmen en klauteren. 20 minuten later stopte de wagen. Mijn vader tilde mij uit de auto en leidde mij weer ergens heen. “Doe je blinddoek maar af…” Ik was beland in een wat donkere kleine ruimte, versierd met kerstlichtjes en slingers. Aan de muren hingen de mooiste platen, waar ik toen op dat moment nog nooit van had gehoord maar die in de jaren erna mijn leven totaal hebben veranderd.
Van Jimi Hendrix tot The Doors tot aan Stevie Ray Vaughan, van The Who tot aan The Beatles. Noem het maar op.. Het kleine groene schuurtje in de tuin was het muziekpaleis van mijn vader en omdat ik te jong was om normaal met fragiele spullen om te gaan mocht ik er nooit in de buurt komen. Sinds die dag heb ik mijzelf daar jaren lang dagelijks kunnen verstoppen. Luisteren naar de mooiste muziek, kijken naar de mooiste platenhoezen, meespelen met Hendrix, de Pete Townshend Windmill oefenen op gitaar, en zelfs mijn “eerste keer” vond plaats in die schuur. Met de jaren breidde ik daar zelf de collectie uit met prachtstukken die ik zelf had gevonden.
Maar tevergeefs. Mijn elfde verjaardag was gewoon een normale verjaardag. Ik kreeg van mijn tante de CD van Jantje Smit die ik heel graag wilde hebben en mijn vader liet een klein groen schuurtje bouwen voor zijn brommer. Bummer….
