Trots - Lea Kliphuis
Tien of elf jaar moet ik geweest zijn. Jampotglaasjes en blonde krulletjes. Ik luisterde naar Whitney Housten en Tour of Duty 1 t/m 5. Het was rommelmarkt op de Dr. Theun de Vriesskoalle, in het Friese Veenwouden. Ik weet niet meer of er iets bijzonders was, maar wij als leerlingen mochten allemaal prullaria verkopen. Ik heb het altijd al moeilijk gevonden om zomaar dingen weg te doen dus ik vroeg mijn ouders om hulp. Zij hadden vast nog wel iets om weg te doen. Ik zou de winst eerlijk delen.
Op zolder stonden dozen met platen. Mijn oudste broer had nog wel een platenspeler op zijn kamer staan, maar de rest van het huishouden was inmiddels overgestapt op cassettebandjes en er was zelfs een fonkelnieuwe cd speler. Hele middagen zat ik play en rec tegelijk in te drukken en mix tapes te maken van liedjes op de radio en van cd’s van de bieb.
Ik vond elpees altijd al wel interessant met dat glanzende zwarte vinyl, de hoezen waren groot en mooi en soms stonden de teksten er in maar ik was er ook altijd een beetje bang voor. De naald kon krassen maken en je moest altijd heel voorzichtig doen. Daarnaast ben ik best wel scheel dus de naald precies op liedje vier krijgen, was echt een uitdaging. Dus toen mijn moeder voorstelde dat ik die platen wel kon verkopen op de rommelmarkt op school, vond ik dat een prima plan. Sterker nog, hier kon ik nog wel eens wat mee verdienen. Een paar platen bleven achter, de Soundtrack van Fame (geen idee waarom), een aantal Kinderen voor Kinderen platen en de plaat van Mahalia Jackson die mijn vader voor mijn moeder kocht en met liefdesverklaringen beschreef toen ze net verkering hadden.
Verder mocht alles weg. De rode en blauwe verzamelalbums van The Beatles waren net uit op cd, dus waarom nog al die platen bewaren. Simon and Garfunkel, Johnny Cash, Bob Dylan, Bach, Elvis, allemaal gingen ze voor een gulden per stuk weg.
Ik weet niet meer wie ze gekocht heeft, ik weet alleen nog dat ik zo ongeveer alles verkocht heb. En trots dat ik was. Zo trots. Hoe kon ik weten dat ik dezelfde platen, jaren later, zelf weer zou kopen? Voor meer geld. Op glanzend zwart vinyl. Misschien is een van de platen die ik in de loop der jaren uit de tweedehands bakken van verschillende platenwinkels heb gevist, wel dezelfde als die ik in het voorjaar van 1993 verkocht op het schoolplein van de Dr. Theun de Vriesskoalle in Veenwouden.
Nu heb ik net mijn tweede plaat uitgebracht. The World Owes Me Nothing heet ie. En ja hij is er ook op cd. Maar ook op vinyl. Mooi, glanzend zwart vinyl. Met een mooie grote hoes met de teksten er in. En trots dat ik ben. Zo trots.
