Vinyl stories: Bowie

“Daar wordt je helemaal gek van!”

Door Edward Kobus
1999. Ik was 16. Ik moest staatsexamen doen in Groningen. Door een blindedarmontsteking had ik, tot groot vermaak van mijn klasgenoten, de reguliere examens in mijn dorp gemist. Ik vond dat niet erg. Ik genoot van de treinreis en tussen de examens door slenterde ik graag door de straten van de Martinistad. Het was vaak mooi weer die zomer.

Tijdens zo’n slentertocht, met deze keer platenzaak Elpee als reisdoel, zag ik een straatmuzikant zitten. Een man van rond de vijftig. Met een gitaar. Hij had blauwe oogschaduw op. Ik keek hem waarschijnlijk een seconde te lang aan -Waar ik vandaan kwam werd je in elkaar gebeukt als je er zo bij liep- en hij begon tegen mij te praten:
“Heb je weleens Bowie geluisterd? David Bowie… Daar word je helemaal gek van! Ik zweer het je. Je moet echt Bowie luisteren…”
In die dagen had ik een oude platenspeler in mijn bezit. Geproduceerd in dezelfde tijd als ‘Ziggy Stardust and the Spiders from Mars’. Als je het volume harder zette dan maakten de speakers een onheilspellend, bulderend geluid. Als je het volume zachter zette ook.
Dankzij mijn ouders en broers hadden wij best een leuke collectie vinyl in huis. Van CCR -natuurlijk…- tot en met Jethro Tull. Maar ook Beck en Nine Inch Nails. Wat we niet hadden, was Bowie.

En Led Zeppelin. Daar hadden we ook niks van.

Ik was vastbesloten Led Zeppelin in huis te halen. Bowie zei me toen nog niet zoveel. Vaag figuur met make-up op. Wel een paar aardige liedjes. Ik was nog niet overtuigd.

Ik werd dan ook niet van mijn stuk gebracht door die straatmuzikant. Ik heb hem trouwens geen noot horen spelen.

“Nou, ik ken Bowie niet zo goed, ik ga net een plaat van Led Zeppelin kopen, maar bedankt voor de tip…” Sprak ik terwijl ik wegliep.
Ik kocht ‘Early Days’ -Ik had nog niks tegen op ‘best offs’-. Maar de woorden van die straatmuzikant lieten me nooit geheel los. “Bowie, daar wordt je helemaal gek van” echode het mij door het hoofd.

Een paar jaar later, mijn platenspeler had inmiddels de geest gegeven, kocht ik daarom ‘Changes’ -Ik had nog steeds niks op verzamelaars tegen- op CD. Met daarop een hele aardige bloemlezing uit het ouvre van Bowie. Goed, maar echt gek werd ik er niet van.
Dat kwam pas toen ik, eigenlijk pas recent, ‘Hunkey Dorey’ en ‘Ziggy Stardust and the Spiders from Mars’ ging luisteren. Eindelijk snapte ik die straatmuzikant. Het evangelie van Bowie was geland! Vooruitstrevend en tijdloos, bij vlagen virtuoos. Ik was om.
Ik denk dat ik binnenkort maar weer eens naar Groningen afreis. Om bij Elpee wat werk van Bowie te kopen. In de herkansing zeg maar. Die straatmuzikant had namelijk gelijk: Van Bowie wordt je helemaal gek. Maar die blauwe oogschaduw snap ik nog steeds niet.

Over Edward Kobus: 
Edward is illustrator en ontwerper. In het verleden recenseerde hij zich te pletter op zijn eigen online muziek magazine. Nu duikt hij voor Vinyl50 met liefde in het warme bad dat vinyl heet. Met uiteenlopende beschouwingen in woord en beeld!
Volg Edward Kobus hier:
edwardkobus.eu
facebook.com/edwardkobusdesign
twitter.com/edwardkobus