5 x Favoriet Vinyl – Eleonor Coco

Eleonor Coco mag dan wel klein van stuk zijn, ze heeft grote dromen. En die komen in hoog tempo uit: ze won eerder muziekwedstrijd Kunstbende en werd dit jaar uitgeroepen tot 3FM Serious Talent met haar single “Bring U Back”. Ook speelde ze met deze single bij De Wereld Draait Door. Het bleef niet bij dat ene liedje, want tweede single 4U verscheen eind juni. Deze zomer is haar debuut-EP U, uiteraard op vinyl, verschenen. Door welke platen laat Eleonor zich inspireren?

1. Ariel Pink - House Arrest (2002)

“Lo-fi op z'n best. Dit is één van de minder toegankelijke platen van Ariel Pink (ook moeilijk aan te komen op vinyl), door de slechte geluidskwaliteit en sommige minder conventionele composities. Precies waar ik van houd. Desalniettemin zit op dit album een goed aantal poppareltjes met interessante instrumentatie, zoals Ariel Pinks' early years signature drumsound die hij toentertijd creëerde met zijn mond en andere lichaamsdelen (ik las ergens iets over een oksel?!). Ik vind het zijn beste werk, omdat het pretentieloos is maar toch betoverend is. Favoriete tracks: Every time I die at Miyagis (het heeft iets hoopvols en onschuldigs) en House Arrest, de titeltrack die begint met een voicemailbericht dat de vader van Ariel Pink achterlaat waarin hij mededeelt dat Ariel's auto is weggesleept door het niet betalen van parkeerboetes. Peculiar dus.”

2. Tom Waits - Swordfishtrombones (1983)

“Tsja, wat is er allemaal nog niet gezegd over Tom Waits..
Ik vind deze plaat zo leuk omdat het een melange is van experimenteel, poëtisch en melancholisch. En muzikaal staat het als een huis. Soms als een spookhuis.
Van de rock 'n' roll vibes van Down Down Down naar het super komische Frank's Wild Years (naar dit nummer en gelijknamige album heb ik mijn gitaar Frank genoemd, het is een reiziger namelijk) naar het trieste gedicht over een soldaat die overlijdt waardoor iemand door zijn oude doos met spullen gaat, Soldiers Things. En dan niet te vergeten, het liefdeslied aan zijn vrouw (Kathleen Brennan) genaamd Johnsburg Illinois.
Toen ik deze plaat ontdekte opende het een hele nieuwe kant van muziek waar ik in m'n wildste dromen niet aan had gedacht.”

3. Herman Brood - Shpritsz (1978)

“Van begin tot eind is dit een fantastische plaat. Meest zet ik 'm op als ik biertjes aan het drinken ben met vrienden, of als ik 's middags door het al te drukke Amsterdam fiets. Het is energiek en opzwepend (denk aan de grote hit Saturday Night of Rock ‘n Roll Junkie) maar heeft zeker ook z'n fragiele momenten, zoals in de tracks Pain en Champagne (&Wine). Verder zit er een aantal nummers tussen dat iets minder recht aan letten op de "popformule", zoals Hot-Talk, One en Hit. Wat mij betreft is dit een klassieker!”

4. Mac DeMarco - 2 (2012)

“Als je houdt van zomer vibes, chorus effecten en reel-to-reel tape opnames, houd je zeker van 2 van Mac DeMarco. De eerste keer dat ik een nummer hoorde van Mac DeMarco, Ode To Viceroy, letterlijk een ode aan sigaretten van het merk Viceroy, was het eerste wat ik zei "ja maar die gitaar is vals". Na enkele seconden was ik dat vergeten en ging ik mee in de nicotine beladen vibes van het nummer. Sindsdien gaat er geen dag voorbij dat ik Mac DeMarco niet opzet. Het is juist die net-niet valse gitaar die het 'm doet, samen met Mac's kalme stem en eerlijke teksten, die vermoedelijk autobiografisch zijn. Tijdens zijn show in de Melkweg vorig jaar mei speelde hij een goed aantal nummers van 2, onder andere The Stars Keep On Calling My Name, één van mijn lievelingsnummers, misschien zelfs allertijden. Maar ook de classics Freaking Out The Neighborhood en My Kind of Woman. Hij mag dan nu "mainstream" zijn geworden volgens elitaire underground liefhebbers, maar dit was de plaat waardoor iedereen verliefd werd op Mac. Zo verliefd dat we 'm bij zijn voornaam noemen. Laten we dat niet vergeten.”

5. Ketama - De Akí A Ketama (1995)

“En dan nu iets compleet anders. Als indie mijn vriendje is, is flamenco mijn Spaanse affaire. Ketama is een begrip in de flamenco wereld, omdat zij één van de eersten waren die flamenco hebben gefuseerd met andere stijlen zoals samba, bossa, jazz, blues en pop. Flamenco puristen haatten ze, de jonge generatie verwelkomde Ketama met open armen. De Aki a Ketama is een liveplaat, en ik had nooit gedacht dat ik een liveplaat in een top5 zou zetten, maar dit is te goed om te laten liggen. De band is fantastisch, qua arrangementen en uitvoering is het echt een waar genot om naar te luisteren. De zang is een waar flamencospektakel. Vengo de Borrachera gaat over dronken thuiskomen, Flor de Lis over het eind van een relatie, met als metafoor een bloem. No estamos Lokos heeft van de mooiste refreinlyrics die ik ooit heb gehoord (no estamos locos, que sabemos lo que queremos. vive la vida, igual que si fuera un sueño pero que nunca termina. Vertaling: we zijn niet gestoord, we weten alleen wat we willen. Leef het leven alsof het een droom is die nooit ophoudt.)
Awww. Het is absoluut de moeite waard om deze plaat, en de rest van hun discografie te checken.”