5X Favoriet Vinyl - Niels de Wit (Electric Tears)

21-08-2015

Niels de Wit, garagepunkrocker in hart en nieren, speelde onder meer in Johan, De Kift en Vernon Walters. Onlangs bracht de zanger-gitarist met zijn relatief nieuwe groep Electric Tears het album Dazzling Highs To Crushing Lows uit via Excelsior Recordings. Welke platen haalde hij zelf met veel plezier in huis?

1. Ivy Green - Ivy Green (Pogo, 1978)

“Als er één Nederpunkplaat is die je ooit gehoord moet hebben, is het deze. Hij klinkt alsof in een onbewaakt moment, terwijl de studiodeur openstond, een stel opgeschoten ADHD-jochies naar binnen is geglipt om een bak glorieuze herrie te produceren. Ondertussen is het stiekem wel superstrak en catchy. Hit na hit, meestal maar één akkoord of twee akkoorden per stuk bevattend.”

2. Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)

“Als je deze alleen op cd hebt gehoord, heb je ‘m eigenlijk niet gehoord. Ome Neil’s eerste (en beste) zompige woestijnrock-elpee klinkt op cd als karton; op vinyl groezelig, vies en gortdroog. Ik ben niet zo van de lange liedjes, maar als het werkt, ga ik voor de bijl; Cowgirl In The Sand zou zelfs na tien minuten nog een kwartier door mogen gaan.”

3. Curtis Mayfield - Curtis (1970)

“Gewoon heerlijke, beetje sjieke soul/funkplaat die alles heeft: van stampers als Move On Up tot vieze fuzzbasmonsters tot prachtige mierzoete ballads. De strijkers en harpen vliegen je soms om de oren. Mijn favoriet is echter het dreigende The Other Side Of Town, dat alles voorzien van de volkomen relaxte falsetstem van de meester (beste hedendaagse zogenaamde soulzangers: luister hiernaar en snap dat soulzingen niet hetzelfde is als stikken in een aardappel).”

4. The Beatles - Revolver (1966)

“Tuurlijk. Niet obscuur. Nou en? Elk ‘best of’-lijstje moet nou eenmaal een plaat van The Beatles bevatten en deze is - zoals iedereen weet - de beste; (nog) geen overdaad aan toeters en bellen, wel een baanbrekende productie en geweldige liedjes.”

5. Tortilla - Little Heroes (1971)

“Voor een land dat ‘en masse’ plat ging voor de Americana van Band, Burrito’s en Byrds werd er hier eigenlijk verrassend weinig eigen teelt-countryrock geproduceerd. Een handjevol Cats-nummers, CCC Inc, dat is het zo’n beetje. En Tortilla uit Bergen, die één volkomen obscure en geniale elpee uitbrachten met prachtige maar als een tang op een varken slaande psychedelische hoes. Heerlijk melancholiek zoals alleen jonge jochies dat kunnen (de broertjes Den Tex waren net twintig geloof ik), en lekker eclectisch bovendien (het duurde nog even voordat de Eagles het genre plat zouden slaan).”