Postcards From Mars – Growth
Soms komt post zeer onverwachts. De formatie Postcards From Mars bijvoorbeeld, stuurde ons recentelijk een pakketje. Met daarin een gloedvol album dat al een paar maanden oud is. Echter, Growth is van zo’n ongekende schoonheid, dat de plaat een sterk verlate review meer dan verdient.
Door Dennis Dekker
Postcards Form Mars is de formatie rondom producer/songwriter Bart van Dalen. Google z’n naam en het blijkt dat hij al jaren actief is als muzikant. Zo had hij ooit in een punkband (Findel) en was hij drummer in een fuzzy noise-formatie (Boner Petit). Ook zakelijk loopt Van Dalen over van de muzikale inspiratie. Samen met compagnon Robert Beld maakt hij vanuit de zogenaamde Pine Tree Studio (gelegen in Lage Vuursche op de Utrechtse Heuvelrug) muziek bij talloze reclamespotjes.
Eveneens interessant: in een vorig muzikaal leven was Van Dalen lid van de rockband Only Seven Left. U kent dat bandje niet? Dat zou kunnen kloppen. In een notendop draaide dat namelijk om de combinatie gepolijste, hevig glimmende no nonsens-rock en een fanbase gevormd door talloze middelbare scholieren. In die tijd (het was ongeveer 2008) schreef Van Dalen echter ook al andersoortige nummers. Intieme akoestische folksongs. Ze hadden helemaal niets te maken met de galmende, commerciële stadionrock van de band waarmee hij op dat moment zijn roem vergaarde, daarom startte Van Dalen het soloproject Postcards From Mars. Een paar EP’s volgden en nu, jaren later is daar eindelijk het officiële debuut van de band: Growth. Met recht een plaat die je meteen bij de strot grijpt, maar zoals de titel een beetje aangeeft, eveneens een groeiplaat blijkt.
Het intro en titelnummer bijvoorbeeld, is een perfecte indicatie van de muzikale brieven Van Dalen vanuit Mars naar z’n luisteraars verstuurt. Een galmende, folky tokkelsong van nog geen twee minuten. Zang laveert tussen Marien Dorleijn (u weet wel: Moss) en Thom Yorke. ‘Growth, you keep surprising me’, zo klinkt het ietwat melancholisch. ’t Is een mooie, kabbelende start van dit debuutalbum. Over Dorleijn gesproken; het tweede nummer Here’s To The Future had zo maar op het Moss-debuut The Long Way Home kunnen staan. Oh ja, de onverstoorbaar doorratelende drumpartij van Remy de Boer heeft wat mij betreft vermeldenswaardige hoofdrol in dit, toch al zo geweldige, nummer.
Van Dalen is initiatiefnemer van dit project, hij schrijft de nummers en de teksten en presenteert zich als kundige multi-instrumentalist. Maar het moet gezegd; als hij zelf even handen te kort heeft, dan is er een reeks geweldige gastmuzikanten om hem heen verzameld. De drummer noemde ik al even, maar bassist Pieter Zaal en de bekende zanger/componist Kim Janssen zijn bijvoorbeeld ook van dergelijke muzikanten met meerwaarde. Of Kims zusje Phyllis. Samen verzorgen die twee familieleden onder andere de mooie koorzang tijdens het meeslepende Still Trying. Daarbij is Brian Esselbrugge naast co-producer ook muzikant en weet hij de uiteindelijke mix van het album intiem en sfeervol te laten klinken.
Maar laten we het hebben over het resultaat. Want deze plaat bevat elf klasse songs. Neem Skaros Rock als voorbeeld. Ik was vanuit Kreta ooit één dag op het Griekse eiland Santorini waar deze berg zich bevindt en na horen van dit nummer wil ik meteen terug. Die bugelpartij, die rammelende tamboerijn, het is allemaal zeer verfijnd in elkaar geknutseld en zorgt voor instant heimwee naar die plek.
Van Dalen neemt je mee op reis en hij vertelt er zo mooi over dat je per direct met hem mee wilt op avontuur. The East gaat in mijn optiek over de prachtige natuur in het noordoosten van Amerika, Into The Unknown lijkt de reis van het ouder te behandelen en Home Away From Home heeft de natuur als soort van overkoepelend thema. En de korte instrumental op deze plaat (Out With The Cold), zorgt er, mede vanwege de prachtige sound effects, voor dat je als luisteraar ineens in een Oostenrijks weiland tussen de grazende koeien staan. Inclusief die klingelende kleurrijke koeklokken die de veestapel daar veelal om de nek heeft. Het slotstuk Lazarus is volgens mijn tekstanalyse een reis door de tijd. Op Arcade Fire-achtige wijze leidt een magistrale opbouw naar de slotsecondes van dit album. En dan is de tijd van dit muziekproduct ineens op.
Maar toch, het album groeit door. Andere opvallende nummers? In Control, en dat komt door die geweldige, bijna theatrale opbouw. Of Breathe, omdat dit een gegarandeerde live-hit is die Van Dalen in handen heeft. Mijn idee? Als Mumford & Sons, Bear’s Den of The Lumineers het kunnen, waarom Postcards From Mars dan niet?
Andere referenties waar je aan zou kunnen denken wanneer je deze prachtplaat hoort? Moss, I Am Oak, Awkward I, Solo en Fleet Foxes. Tja, dat zijn niet de minsten om mee vergeleken te worden, toch? Kort en goed: een droomdebuut, inderdaad. Een debuut ook dat voorlopig nog lang niet uitgegroeid is.
Over het vinyl
Groei; niet vaak was er een hoes die op zo’n verfijnde manier verbeeldde wat de titel betekent. Het blad dat in verregaande staat van ontbinding is. Toch zorgt groei niet alleen voor het onvermijdelijke einde. Sommige delen tussen de ragfijne nerven van het blad zijn namelijk goud gemaakt.
Het zorgt voor een erg mooie, stemmige cover. Ook de binnenkant van deze gatefoldhoes is prachtig. Een mooie foto van een berg als achtergrond, er om heen de teksten en de nodige extra informatie bijvoorbeeld waar de songs opgenomen zijn. Net als de muziek is ook de lay out van deze plaat geweldig gelukt.