Jeff Buckley – Grace
Door Dennis Dekker
Soms zijn er van die albums waarbij je nog heel goed weet waar en wanneer je er mee geconfronteerd werd. Neem Grace van Jeff Buckley. Ik zie me nog zitten op de slaapkamer van een muziekvriend. Nog geen half uur daarna stond ik in de lokale platenzaak. Dit. Moest. Ik. Ook. Hebben.
Het debuut van Jeff Buckley uit 1994 mag met recht een muzikale aardverschuiving genoemd worden. Die allesverslindende opener Mojo Pin, dat gevaarlijk voorspellende titelnummer (‘And the rain is falling and I believe my time has come. It reminds me of the pain I might leave, leave behind’), de cover der covers (zijn geweldige interpretatie van Cohens Hallelujah) het kwetsbare lied over de vergane liefde (Last Goodbye), och er is zo veel moois te horen op het album...
Dat gecombineerd met de geweldig directe en volle totaalgeluid door de productie en mix van Andy Wallace, maakt inderdaad dat dit zo’n debuutalbum is waar hele volksstammen velen al jaren heel veel muziekliefde voor koesteren.
Debuut is trouwens niet helemaal waar. Eigenlijk verscheen er in november 1993 al een EP van Buckley (genaamd Live at Sin-é, omdat hij in dat koffiehuis in New York City’s East Village altijd optrad en daar min of meer ook ontdekt werd).
Toch betekende Grace wel de grote doorbraak voor Buckley. Misschien kwam dat wel door die geweldige stem (hoor maar eens hoe schitterend hij het James Shelton-nummer Lilac Wine uit 1950 zingt), misschien komt het wel door die ferme en snerpende Telecastergitaarslag (onder andere goed te horen in So Real en Eternal Life) maar misschien is dat geweldige door merg en been snijdende eigen nummer Lover, You Shoud Have Come Over ook wel een reden te noemen.
Twee jaar lang tourde hij de wereld rond met z´n band. Tussen de concerten door schreven ze nieuwe nummers. Totdat de tour in 1996 stopte omdat Buckley en de band in New York met die nieuwe nummers aan een tweede album wilden gaan werken. Dat verliep niet geheel naar wens. In 1997 verhuisde Buckley daarom naar Memphis. Hij liet de rest daar een paar maanden later naartoe komen om de demo´s voor het nieuwe album uit te werken en officieel op te nemen.
Tot 29 mei 1997. Toen ging hij dood. Jeffrey Scott Buckley werd slechts 30 jaar oud. Hij verdronk ´s avonds in de Mississippi River. Wel of geen zelfmoord? Men weet het niet zeker. Wel of niet manisch depressief? Het is allebei niet als feit vastgesteld. En door al dat gespeculeer werd zijn debuutalbum alleen maar relevanter. Iedereen ging nieuwe analyses maken van de teksten. Die tekstflard in So Real bijvoorbeeld, kreeg een compleet nieuwe betekenis: ‘And I couldn't awake from the nightmare, that sucked me in and pulled me under…’
Of dat slotstuk Dream Brother dat volgens Buckley geschreven was voor Chris Down, een toenmalig bandlid van Fishbone. Buckley vertelde daar ooit eens over: ‘It's a song about a friend of mine, who's led a rather excessive life... He is in trouble. This song is for him. I know what self-destruction can lead to, and I have tried to warn him’. Toch blijkt later bij herlezen van de tekst vooral ook dat het nummer over Buckley zelf gaat. En in het bijzonder over de verstoorde relatie met zijn weggelopen en vroeg overleden vader Tim Buckley. ‘Don't be like the one who made me so old/Don't be like the one who left behind his name/'Cause they're waiting for you like I waited for mine/And nobody ever came’. Tja. Daar is geen woord Frans bij, zeg maar…
Tja, je leest het: nog altijd ook anno 2016, is het mysterieuze aspect van de artiest Jeff Buckely een extra dimensie van het grandioze debuut Grace. Al dat gespeculeer daargelaten: bovenal komen er in een kleine 52 minuten tien geweldige nummers langs.
Over het vinyl:
Grace was in 1994 zeer moeilijk te verkrijgen op vinyl. In 2004 kwam de Grace Legacy Edition uit, en ook die bestond enkel uit een geremasterde versie van Grace, een CD met onuitgebrachte nummers en een DVD met videoclips. In 2009 verscheen in grote getale echter een heruitgave op vinyl en in 2014 verscheen Grace zelfs als geremasterde dubbelaar. Eind vorig jaar was er van Columbia dus de Legacy Vinyl-heruitgave van de heruitgave. Ook na al die jaren een volkomen terechte release overigens. Want op vinyl klinken de nummers zo mogelijk nog mooier. Daarbij moeten er zo veel mogelijk mensen zijn die de kans krijgen om met deze topartiest in aanraking te komen. En eerlijk is eerlijk: dat lukt het beste op een dikke 180 grams schijf van zwart goud.
Jeff Buckley – Grace (Columbia, Legacy Recordings)