Maison du Malheur - Stomping Ground
Door Dennis Dekker
‘Fuck overdubs’. Check de site van Maison du Malheur en daar wordt deze veelzeggende uitspraak prominent getoond. In een uitgebreid verhaal vertelt muziekjournalist Jaap Boots over het kersverse derde album Stomping Ground van deze Amsterdamse band. En deze twee woorden beschrijven dit wapenfeit vol met muzikale vrijheid misschien nog wel het beste.
In slechts vier dagen tijd opgenomen. Een stel microfoons in de ruimte geplaatst en op record gedrukt. Spelen maar, zonder overdubs. Ontegenzeglijk dus ook met met meer livegevoel dan ooit, aldus het schrijven.
Welnu: daar ben ik eerlijk gezegd erg benieuwd naar. Want toen voorganger Wicked Transmission uitkwam, vond ik dat dit album het live-gevoel van deze Amsterdamse band al zo goed naar de huiskamers of, zo u wilt, mobiele geluidsdragers en autoradio’s, transporteerde.
Zag je Maison du Malheur ooit live, dan weet je allang: dit dampende collectief van dolenthousiaste topmuzikanten benadert elk optreden als was het hun laatste. De band op dreef, wild dansende luisteraars die bijna geen seconde stil kunnen blijven staan: het zijn vaststaande ingrediënten voor een perfecte concertavond. Steevast een gegarandeerd feest.
Maar is dat dampende live-gevoel van deze band op hun derde langspeler Stomping Ground dan nog meer vergroot? Het antwoord is ja. Een eerste conclusie? De improvisatie en de spontaniteit blijkt groter. De nummers zijn langer, eigenzinniger en eigenwijzer te noemen. Terwijl er bij voorganger Wicked Transmission veel aandacht besteed is aan extra laagjes toevoegen om een meer geproduceerd resultaat te krijgen, laat Stomping Ground juist veel meer ruimte over voor muzikale onbevangenheid.
Neem die steeds terugkerende rust (fuck standaard aanpak in songwriting, leve muzikale vrijheid) in de stompende, stomende opener Join The Weeds als voorbeeld. Of de song Rebooth, die na een kleine twee minuten losjes verkennen, écht losbarst. Niet lang daarna volgen pas de eerste gezongen zinnen en na ruim 6 minuten (fuck radiovriendelijkheid, leve muzikale vrijheid) zijn de muziekstijlen jazz en country al langs geraasd.
Over stijlwisselingen gesproken: de geweldige gitaarsolo in Too Fast Too Slow die losjes overgenomen wordt door prachtig sax-geschal verenigt blues net zo gemakkelijk met een stomende hoempa-jive. Het geweldige titelnummer bevat eveneens een kloeke sax-partij. Dat gecombineerd met een heerlijk dartelende honky tonk-piano en een toegankelijke zanglijn (fijne koortjes incluis) moet er overduidelijk voor zorgen dat dit nummer een gegarandeerde festivalknaller wordt.
Extra aspect wanneer je Stomping Ground op plaat beluistert? Kant A en Kant B wijken muzikaal gezien nogal af. Daar waar de eerste zes nummers ingenieus voortborduren op wat we al zouden kunnen kennen (lees: rokerige jazzclubrock uit de jaren dertig), zoekt Kant B nog meer het experiment en het onverwachtse (fuck ‘dertien in een dozijn’, leve muzikale vrijheid) op.
Door B-opener Streams Of Resonation stroomt het nodige Stonesbloed, Crow met de sousafoonruggengraad van Arno Bakker zou rechtstreeks uit de Blues Brothersfilm gekropen kunnen zijn en de fluweelzachte trompet uit Your Number Is Up heeft Ennio Morricone-achtige connotaties. Laatstgenoemde prijsnummer van zo’n 7 minuten is door het geweldige slepende karakter overigens één van de tofste nummers op de plaat. Andere hoogtepunten? Het prachtige blazersarrangement van Carwreck vs. Crane en het kwetsbare slotstuk The Connection waarbij de fragiele klarinetpartij van Janfie van Strien na een paar minuten de intieme dans aangaat met trompet en sax.
Dus fuck de doorwrochte analyses en muzikale conclusies, maar laten we het gewoon zeggen zoals ‘t is: dit album vol met muzikale vrijheid is verplichte kost. Tot slot moet gezegd: de wereld heeft meer Maison du Malheur nodig. Veel meer.
Over het vinyl:
Het album Stomping Ground van Maison du Malheur is verschenen op 180 grams vinyl. In de uitklaphoes met prachtige studiofoto, is de nodige achtergrondinformatie over het album te lezen.
Maison du Malheur - Stomping Ground (V2 Records)