Roger Waters – The Wall
Aan het begin/eind van de Pink Floyd-klassieker The Wall uit 1979 zit een audiograpje. Het allereerste wat je hoort als je de originele LP opzet en voordat met veel bombarie openingstrack In The Flesh? losbarst is een mompelend "...where we came in?", waar het dubbelalbum op de vierde plaatkant na Outside The Wall eindigt met dezelfde mompelende stem die fluistert "Isn't this..."
Je kon het album dus met creatief knippen en plakken van LP naar cassette destijds op een eindeloze repeat zetten en daar een complete zin horen. Het impliceert een vicieuze cirkel waarin de hoofdpersoon van de bestverkochte dubbellaar aller tijden rondcirkelt. The Wall vertelt het verhaal van een kind dat zijn vader in de oorlog verliest, opgroeit met een verstikkend beschermende moeder, rockster wordt, met alle verleidingen van dien en uiteindelijk door drugs hallucinerend als een fascistenleider op het podium staat met de spreekwoordelijke muur tussen hem en iedereen die hem ooit lief was. Zodra die muur om hem heen is afgebroken, bouwt hij deze opnieuw op, omdat zijn demonen nog steeds niet zijn uitgedreven. Pink Floyds Roger Waters heeft deze rondtrekkende beweging ook meegenomen in zijn recente film Roger Waters The Wall, die exact hetzelfde begint en eindigt. Toch lijkt het er op dat Waters zijn muur voor de allerlaatste keer heeft neergehaald. De film voelt als een boek dat wordt dichtgeslagen.
Desalniettemin is er dan toch nog de soundtrack bij die film, tevens een live-album dat de weerslag vormt van de immense tournee die Waters tussen 2010 en 2013 ondernam. Het is na het originele dubbelalbum van Pink Floyd, het live-album met de registratie van het Berlijn-concert uit 1990 en de Is There Anybody Out There?-set van Pink Floyd de vierde maal dat The Wall integraal wordt uitgebracht. De derde maal op vinyl, overigens. Voegt wéér een release nog iets toe? Nou, in ieder geval een extra LP. Deze versie is op drie plakken vinyl geperst, waar men in het verleden genoeg aan twee schijven had. Dit door extra nummers en langere versies van de liedjes.
Verder hangt het uiteraard helemaal van je perceptie af. Als souvenir van een van de meest innovatieve rockshows aller tijden heeft Roger Waters The Wall uiteraard een onomstotelijke waarde. Als losstaand muzikaal stuk heeft het zo zijn plussen en minnen. Om in die laatste categorie te beginnen, deze specifieke versie van The Wall was vooral een live-show en deze moest het enorm van de visuals hebben. Visuals die node ontbreken op deze audioversie. Nu is de film ook op dvd- en blu-ray te krijgen en zodoende weet je dat als je het publiek tijdens Mother keihard hoort juichen na het zinnetje “Mother should I trust the government” er op de op het podium opgebouwde muur levensgroot “No fucking way!” werd geprojecteerd. Tijdens opener In The Flesh? hoor je aan alle kanten explosies en vuurwerk. Maar omdat je het niet ziet, ontsieren de knallen enigszins en dat is jammer. Los van het visuele, zwalkt de band her en der nog enigszins op dit live-album. Met name op de eerste plaatkant is het af en toe wat pijnlijk om doorheen te komen, met drie superieure versies in de kast.
Die eerste plaatkant van het album eindigt met het niet eerder uitgebrachte The Ballad Of Jean Charles De Menezes, wat in feite een Another Brick In The Wall, part 4 is, maar wat ze chronologisch niet zo konden noemen. Voor de liefhebbers is de toevoeging van zo’n uniek nummer uiteraard al een reden om ook deze weer aan te schaffen. Opvallend genoeg zijn het ook andere nummers die op de originele The Wall-LP ontbreken die vlammen. Zoals het ongemeen felle What Shall We Do Now (wel op alle andere The Wall live-releases te horen). The Last Few Bricks, in feite een instrumentale vuller die is bedoeld om op het podium de muur te completeren, kent een uitvoering die er in positieve zin uitspringt.
Muzikaal gaat het na de lastige start vanaf Mother sowieso crescendo. Tijdens de shows was het niet heel goed te horen, maar in Mother doet Roger Waters letterlijk en figuurlijk een duet met zijn jongere zelf. Deze release accentueert eens te meer dat de Roger Waters uit 1981 en de Waters van nu hier daadwerkelijk samen zingen, met het verschil in stemgeluid dat daar bij hoort. Erg mooi. De gitaren in Hey You een kleine 20 minuten later zijn hartverscheurend scherp en maken het wellicht de beste live-versie die verkrijgbaar is, Vera is eveneens prachtig en rampestamper Run Like Hell heeft er hier zelfs baat bij dat je de beelden niet ziet. Zonder de verkleedpartij die tijdens de liveshow alle aandacht opeist (Waters als fascistenleider) valt pas op hoe strak het wordt uitgevoerd.
Het audiograpje dat het originele album opent en eindigt en ook in de film (waarvoor dit de soundtrack is) verwerkt is, ontbreekt echter. Daaruit kan je concluderen dat dit daadwerkelijk de allerlaatste steen in die muur van Waters is en de vicieuze eindelijk is doorbroken. Maar om het nu de definitieve versie van The Wall te noemen gaat wat ver. Deze release is vooral ‘leuk voor erbij’.
Over het vinyl:
Hier heeft deze release absoluut wél zijn meerwaarde. Enerzijds geluidstechnisch, de LP’s klinken piekfijn. Anderzijds is het de fysieke uitvoering. Roger Waters The Wall is uit op drie 180 grams LP’s, die elk zijn verpakt in een binnenhoes waar heel groot op elke kant een foto is afgebeeld van een willekeurig slachtoffer van oorlogen en conflicten van de afgelopen jaren. Doordat je die hoofden (gewone mensen, activisten, militairen, kinderen) zo groot ziet, komt dat erg hard binnen. De zogenaamde ‘tri-fold’ hoes vouwt open met een prachtige foto van de half opgebouwde muur zoals deze tijdens de shows te zien was, met het op het album alleen maar hoorbare vuurwerk. Dat blijft een imposant gezicht. De release wordt afgemaakt met een fraai 16-pagina’s tellend boekwerk vol livefoto’s. Van alle tot nu toe verschenen vinylversies van The Wall, is dit absoluut de mooiste.
