Tame Impala – Currents

Door Dick Hovenga
Dat is wel even wennen zeg. Weg zijn die geweldige gitaren uit de sound van het Australische Tame Impala. Maar wat een overweldigende nieuwe sound is daar voor teruggekomen op Currents.

We hadden er op basis van het overweldigende debuut Innerspeaker (2010) en de geweldige opvolger Lonerism (2012) natuurlijk op kunnen rekenen dat Kevin Parker, het muzikale brein van de band, zich muzikaal zou blijven uitdagen. Maar dat Currents een zodanige breuk in sound zou zijn lag niet in de verwachtingen. Alle songs op het derde Tame Impala zijn opgebouwd rondom synths en in eerste instantie is Parker’s stem het meest herkenbare. Natuurlijk herken je vervolgens ook de songstructuren die we zo goed van Tame Impala kennen. De nieuwe sound heeft je dan al volledig binnengezogen.

Currents is tekstueel vooral een album over hartzeer. Veel van de teksten hebben de liefde en het verliezen daarvan (‘But I know that I'll be happier/ And I know you will, too/ Eventually’) als onderwerp. Maar bevat het album ook weer de nodige, van Parker zo bekende, teksten over eenzaamheid. Met de synths als basis, met toevoeging van zijn geweldige basspel (tjonge wat speelt Parker toch geweldig bas!) en drums klinken die teksten nog prominenter dan voorheen. Daarnaast weet Parker de soul in zijn stem op dit album nog meer diepte te geven. In een song als Cause I’m A Man Woman klinkt hij soulfuller dan ooit. Wat een hit is die song trouwens! Maar dat gevoel hadden we met die super catchy keyboardpartij van de eerste single Let It Happen ook al. Parker’s samenwerking met Mark Ronson op diens (perfecte popalbum) Uptown Funk heeft dus duidelijk zijn sporen achter gelaten.

Wat Currents een geweldig album maakt is dat Parker exact weet waar hij de muzikale grenzen moet trekken. De sound is soms zo jaren 80 synthipop dat het heel snel de corny kant op had kunnen gaan maar hij ontwijkt de valkuilen. Currents is het meest pop klinkende Tame Impala album maar laat je daar niet door afschrikken. Met de tweede keer luisteren ben je de eerste huivering dat Parker met Currents de gitaren vrijwel heeft afgezworen en met synths is verder gegaan, helemaal vergeten en heb je alle songs al in het hart gesloten.

Over het vinyl:

Het album is over twee vinylplakken verspreid beiden op lekker dik vinyl. De eerste, zeer beperkte, oplage van het album heeft een geel en een paars gekleurde vinylplaat. Natuurlijk is het opvallende artwork ook op de binnen-hoezen doorgetrokken. En er is een code om het album ook digitaal vast te leggen bijgesloten.