David Bowie- Blackstar nu uit!
Vandaag verschijnt David Bowie’s 25e studio-album en wordt hij 69 jaar oud. Begin 2015 nam David Bowie het album Blackstar op in New York in 3 sessies. De begeleidingsband bestaat uit jazzmuzikanten onder leiding van saxophonist Donny McCaslin.
Er wordt druk gerecenseerd, wij hebben de boel op een rijtje gezet:
Afgelopen maandag lichtte De Volkskrant 7 nummers uit:
★1 BLACKSTAR
Meteen zijn daar de dit hele album kenmerkende, nerveus maar tempovast ratelende drums die de plechtige toon van Bowies zang ontregelen. Hij zingt prachtig, met een van Scott Walker geleende bariton. ‘In the villa of Ormen/stands a solitary candle’, begint het mysterieuze nummer, dat eigenlijk in twee delen uiteenvalt. De sputterende sax van Donny McCaslin voert het nummer halverwege naar een nieuwe melodie waarin Bowie een ander stemgeluid laat horen. ‘I’m not a filmstar, I’m not a popstar, I’m a black-star.’
★ 2 ’TIS A PITY SHE WAS A WHORE
Gortdroge, harde klappen op de bekkens, zoals ook al te horen waren op de demo van dit liedje die David Bowie eind 2014 uitbracht als b-kant op de op 10-inch formaat uitgebrachte single van Sue (Or In A Season Of Crime). De nieuwe versie wint vooral aan dynamiek. Een mooi koortje, en jazzy pianoakkoorden van Jason Lindner maken het onderscheid. En Donny McCaslin speelt uiteraard een stuk beter sax dan David Bowie zelf op de demo.
★ 3 LAZARUS
Bowie speelt zelf de repeterende, aan The Cure refererende noten op elektrische gitaar. In het trage, langzaam naar een climax (weer die sax!) voerende liedje kruipt hij in de huid van Thomas Newton, de protagonist in Bowie’s theatervoorstelling Lazarus. Een vervolg op Walter Tevis’ The Man Who Fell To Earth, dat in 1976 door Nicolas Roeg werd verfilmd met Bowie in de hoofdrol.
★ 4 SUE (OR IN A SEASON OF CRIME)
Alles begon anderhalf jaar geleden met dit liedje. Bowie ging ervoor de samenwerking aan met het orkest van bandleider/arrangeur Maria Schneider. De bigbandsound is in de nieuwe versie goeddeels vervangen door de elektrische gitaar van Ben Monder en onheilspellende synths en breakbeat-drums. Anders, vooral donkerder dan het origineel. Maar niet minder intrigerend. Schneider zou Bowie attenderen op de band van ‘haar’ saxofonist Donny McCaslin, maar zelf geen bijdrage aan Blackstar leveren.
★ 5 GIRL LOVES ME
Na de vier ‘bekende’ en experimenteler klinkende nummers, volgen nu drie conventionelere liedjes. Girl Loves Me is een ritmisch wat hortend en stotend liedje waarin de synths van Jason Lindner prominent aanwezig zijn. In de tekst duiken flarden Nadset op, de taal die Anthony Bur-gess in zijn A Clockwork Orange (1962) bedacht voor protagonist Alex. Bowie verwees er in 1972 al eerder naar, in het liedje Suffragette City.
★ 6 DOLLAR DAYS
Mooi, klein liedje met stroperige sax en een pianowijsje; verwijst naar Bowie’s eigen Sweet Thing van het album Diamond Dogs (1974). Veelzeggend is de regel: ‘If I never see the English Evergreens I’m running to/It’s nothing to me’. Die zien we niet meer terug, denken we dan. Hij blijft, verscholen voor de buitenwereld, in New York en roept wanneer hij klaar is voor een nieuwe plaat producer Tony Visconti bij zich (ze werken al samen sinds 1969).
★ 7 I CAN’T GIVE EVERYTHING AWAY
Dollar Days gaat naadloos over in het slot-nummer. Maar waar kennen we die synths en dat harmonicastukje ook alweer van? Uit A New Career In A New Town van het album Low. Hier mondt het uit in een prettig popliedje, gedrenkt in elektronica. Bowie zingt het bijna croonerachtig, zoals hij in 1976 Wild Is The Wind zong. In het boekje zien we, bijna op de laatste bladzijde, eindelijk zijn gezicht. Van de zijkant. ‘I can’t give everything away’ zijn de woorden waarmee hij de luisteraar in een opgewekte staat van verwarring achter laat.
De recensies op een rij:
Volkskrant:“Het blijkt dat het album beter is dan het vorige The Next Day”
AD: “David Bowie negeert alle popwetten”
NRC: “Bowie waagt zich weer aan het onbekende”
Parool: “Alles is anders op het 25ste album van David Bowie”
Oor: “De onverwoestbare Bowie-fan in mij zegt: zo ken ik ‘m weer en zo zie ik ‘m graag”
LFL Magazine: “dat Bowie in deze fase van zijn carrière nog zo verrassend uit de hoek kan komen, verdient alleen maar respect”
Elsevier: “het is een tumultueus feestje”
Brabants Dagblad: “Bowie is weer helemaal terug als de ongrijpbare kameleon die elk moment van kleur kan verschieten”
Cleeft.nl: “Zijn nieuwe plaat ‘Blackstar’ is in vergelijking veel duisterder en vreemder – en daarmee ook oprechter”
Mpodia: “De star-man weet met “Blackstar” de cirkel rond te maken met daar waar het ooit begon”
Writteninmusic: “David Bowie maakt wel heel erg duidelijk nog steeds het juiste oor voor echt vernieuwende muziek te hebben”
Platomania: "Van nieuw materiaal van deze artiest in topvorm kan je echt geen genoeg krijgen"